Het was fijn om erbij te mogen zijn en mijn kinderen en kleinkinderen het voorjaar samen te zien vieren. De sfeer was goed en er was zoveel liefde. Ik heb een filmpje gemaakt van alle foto’s die ik maakte. Mooie foto’s die de sfeer goed weergeven. Ik ga dat filmpje niet in dit weblog plaatsen, omdat ik weet dat mijn kinderen dat niet willen. Ik deel het alleen met hun en ik bewaar het voor mezelf.

Het viel me op hoe vaak mijn kinderen en kleinkinderen elkaar knuffelen. Dat vind ik prachtig om te zien. Mijn schoonzoon zei me dat hij van al dat knuffelen heel gelukkig wordt, omdat hij dat in zijn ouderlijk huis nooit gewend is geweest. Datzelfde geldt ook voor mij. Mijn stiefvader heeft me nooit aangehaald en mijn moeder was ook niet warm of aanhalig. Totaal niet. Ik heb nooit geleerd om mensen te knuffelen en aan te raken uit mezelf. Het is zelfs een tijd van mijn leven heel moeilijk voor me geweest om mensen fysiek dichtbij te laten komen.

Toen ik kinderen kreeg heb ik ze wel geknuffeld toen ze klein waren. Ze sliepen lang bij mij en ik gaf ze heel lang borstvoeding (2 jaar). Ik kan me herinneren dat ik ze vaak over hun ruggetjes wreef. Dat was, denk ik nu, omdat ikzelf vaak rugpijn had van vermoeidheid en op die manier hun kracht wilde geven en aanmoediging.

Het verrast me dat al mijn kinderen heel aanhalig zijn geworden en gelukkig totaal geen last hebben van de knuffelangst die ikzelf vroeger had. Zij zijn heel spontaan en aanhalig naar elkaar en anderen.

Ik heb er de laatste jaren ook minder last van, zoals van zoveel complexen en eigenaardigheden die ik vroeger nog had. Achter al die angst van vroeger zat een diepere angst. Ik voelde constant dat ik er eigenlijk niet moest zijn en dat ik me moest verontschuldigen voor mijn aanwezigheid. De enige die me het gevoel gaf dat er van mij gehouden werd was mijn broer, van wie ik ook heel veel hield. Die angst voor afwijzing en je daarom dus maar willen verstoppen wordt nu steeds minder, omdat ik een heel lieve en aanhalige man heb en omdat mijn kinderen mij heel veel liefde en waardering geven. Toch blijf ik een gevoel houden dat ik overal een buitenbeentje ben en ik zal nog steeds niet heel gauw iemand zomaar aanraken. Mijn jongste dochter vroeg me gisteren of zij het aanhalige van mij had geërfd. Ik antwoordde haar dat dit niet zo is, maar dat ik wel altijd in mijn hart veel liefde heb gevoeld, die ik echter niet durfde te uiten op een lichamelijke manier. Ik weet wel dat mijn kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen voelen dat ik heel veel van ze houdt.

Ik ben er heel dankbaar voor dat zij een meer ontspannen houding hebben in het fysieke contact met elkaar en anderen dan ik. Het verbaast me soms, omdat ik niet weet hoe zij het hebben geleerd en van wie. Het leven is een mysterie.