Steeds weer blijkt dat Ahmad het idee van een huisje in de campo nog niet heeft losgelaten. Een tijd terug had hij het over een finca in Cartama die bij opbod werd verkocht, omdat het is ingenomen door de bank wegens achterstallige betaling van kosten door de bewoners. Ik wuifde toen het idee direct weg, omdat ik juist opgelucht was dat hij zijn optrekje hier, met alle voordelen eraan verbonden, niet ging verkopen. ´Wat moet je in Cartama? Dan woon je nog niet bij je dochter in de buurt.´ Ik hoorde er niks meer over.

Maar een paar dagen terug had hij weer op internet gezien dat er een finca bij opbod werd verkocht, maar nu in Pizarra. ´Wat wil je daar dan doen?´ vroeg ik hem niet erg enthousiast. ´Af en toe daar gaan zitten voor een korte vakantie en het eventueel verkopen daarna met grote winst.´ De finca´s die via de bank bij opbod worden verkocht gaan weg voor een prikkie, terwijl ze veel meer waard zijn. Hij zou dat dan van zijn spaargeld kopen en zijn atico hier ook gewoon houden.

Hij liet me een foto zien van een best leuk wit huisje met een schoorsteen midden in de campo. Je kon via internet bieden vanaf 9000 euro. ´Ik wil het huisje in ieder geval gaan bekijken,´ zei hij. ´Dat is ook een leuk uitje.´

Gisteren was het grijs en regenachtig weer, maar vandaag scheen er een zonnetje. Dus wij op weg met de coördinaten van de plek van het huisje in zijn google navigator. Al rijdende werd het landschap steeds lieflijker en gevarieerder. Ik zag veel vogeltjes, vooral kwikstaartjes. De weg slingerde zich door een, zelfs in de kurkdroge toestand, schitterende omgeving. Ik was onder de indruk. De navigator bracht ons bij een punt waar de weg ophield juist voor de oprit naar een woning, waar een hondje kwispelend blafte naar ons vanachter het hek. De kat van het huis kwam ook even kijken naar de ongewone bezoekers.

We lieten de auto voor het hek van die woning staan en liepen verder langs het voor de auto onbegaanbare steile pad (met enorme stenen) naar beneden. Dat gebeurde op mijn aandringen, want Ahmad had er al lang geen zin meer in. ´Hier ga ik niet wonen,´ mopperde hij. Maar ik stelde voor om in ieder geval even te kijken naar het huisje, nu we hier toch eenmaal waren. ´Dit is een weg die stamt uit de Romeinse tijd,´ liet Ahmad weten. Arm in arm en allebei met een bamboestok in de andere hand kwamen we beneden langs een huisje dat er in mijn ogen anders uitzag dan het huisje op de foto op internet. ´Is dit het huisje wel?’ twijfelde ik. ´Ja, het had een schoorsteen,´ zei Ahmad. Op het erf blaften twee Duitse herders naar ons. Gelukkig konden ze ons niet bereiken vanachter het hek, want ze waren woedend dat wij daar kwamen storen. ´Dit huis is veel te moeilijk bereikbaar,´ vond Ahmad. Maar het steile pad, waarlangs wij naar beneden waren gelopen liep nu vlakker en beter begaanbaar verder.

´Misschien moeten we kijken waar het pad in deze richting op uitkomt. Er is vast een andere weg naar dit huis,´ zeg ik hoopvol. ´Nu ben jij enthousiaster dan ik,´ lacht Ahmad die het nog steeds niet ziet zitten. Ik ben inderdaad helemaal betoverd door de schitterende omgeving. Ondanks zijn weerzin loopt Ahmad toch een stuk met mij verder en wij zien dat het pad inderdaad gaat in de richting van een andere weg. Het huisje is dus vanaf de andere kant beter bereikbaar.

We lopen terug naar de auto. De hond en de kat staan nu rustig naar ons te kijken, alsof ze ons nu kennen en we goed volk zijn. Met moeite keert Ahmad de auto op het smalle en steile weggetje en dan rijden we voor de zekerheid even richting de andere toegang naar het huisje om te kijken of we werkelijk vanaf die andere kant het huisje met een auto bereikbaar is. Dat blijkt wel zo te zijn, maar de weg die leidt naar het pad van de andere kant is heel smal en loopt in bochten helling op en af. Het rijdt overdag al eng, laat staan als je onverhoopt in donker deze weg zou moeten rijden.

Ondanks de schoonheid van de omgeving komen we tot de conclusie dat dit huisje voor ons geen optie is.

Thuisgekomen maak ik een filmpje van alle opnames die ik enthousiast maakte van ons uitstapje. Naast mij zoekt Ahmad op zijn laptop nog een keer de foto op van het huisje dat te koop stond bij opbod. Het blijkt helemaal niet het huisje te zijn dat wij hebben bezocht vandaag. Dat huisje had een metalen schoorsteen, terwijl het huisje op internet witter was en een stenen schoorsteen had ?.

Maar Ahmad is al eerder op de middag tot te conclusie gekomen dat hij vanaf nu alleen maar gaat zoeken naar fincas bij opbod of huizen bij opbod in Guadalcanal en omgeving.