Gisteren schreef ik iets over talent hebben en aspiraties. Ik betoogde dat je kan genieten van met dingen bezig te zijn zonder daarbij last te hebben van onrealistische aspiraties.

Dat kan zo zijn, maar ook al laat je het oordeel over je prestaties niet afhangen van de waardering van anderen, alsnog kan je het jezelf onnodig moeilijk maken. Dat heb ik met schilderen. Ik ben bij het beoordelen van mijn werkjes bikkelhard voor mezelf en nooit tevreden en dat is een bron van frustratie. Als ik een schilderij maak, kom ik op een punt dat ik het niet verder kan verbeteren, terwijl ik weet dat het nog lang niet zo is als ik zou willen. Ik houd dan op met schilderen, omdat het niet beter wordt door er langer aan te blijven klungelen. Want vanaf dat moment is het al lang niet meer ‘schilderen voor je plezier’.

Pas maanden later, als ik een schilderij van mezelf terugzie zonder het te vergelijken met de werkelijkheid of een foto, kan ik het schilderij met welwillendere ogen bekijken en denk ik soms zelfs dat het zo gek nog niet is.

Laatst kocht Ahmad bij de Action acht nieuwe onderzettertjes van blank ongeverfd hout, omdat de oude niet meer voldoen. Ik vond ze wel leuk, maar ook nogal saai. ‘Is het een idee dat jij er afbeeldingen op maakt met je pyrografie?’ vraag ik hem. Ja, dat vindt hij een goed idee. Hij wil er allemaal verschillende bloemsoorten in branden. ‘Misschien kan jij ze dan inkleuren met verf,’ stelt hij voor. Ja, goed plan. Daarna kunnen we ze voorzien van een transparant vernislaagje, zodat ze water- en vlekafstotend zijn.

Ahmad heeft al een paar bloemen naar voorbeelden van internet in de ronde houtschijfjes gebrand. Gisteren pakte ik mijn kwast om een tulp en een azahar-bloesem in te kleuren. De olieverf werd sterk geabsorbeerd door het hout en de gele kleuren die ik gekozen had voor de tulp kwamen minder helder over dan ik wilde, mede door het zwakke contrast met het blanke hout. Ik bleef er iets te lang aan klooien en was daarna nog niet tevreden. De azaharbloem was gemakkelijker. Maar de natuur, zo schitterend als die is, kan je niet weergeven met verf. Het blijft een zwak aftreksel. Bovendien moest ik binnen de door Ahmad gebrande lijntjes kleuren, wat ook beperkend was.

Op een goed moment dacht ik: ‘Maak je niet druk, vrouw. Het is maar een bloemetje op een houten onderzettertje. Je doet je best, maar maak er geen halszaak van of die bloem het licht wel goed vangt en of de kleuren helder genoeg zijn, enz. Relax’.

Je kan soms ook je eigen slavendrijver zijn. Zodra ik als autodidact een kwastje in mijn hand heb, moet ik daarvoor oppassen. De wereld vergaat niet als mijn amateuristische werkjes niet lukken zoals ik zou willen. Onthoud dat, Shabnam!