Al bijna 20 jaar ben ik niet meer echt verkouden geweest. Maar aan die periode is een eind gekomen. Zondag begon er een flinke verkoudheid op te komen in mijn kleine donder. Het begon met natte oogjes en daarna een kriebelhoest en pijn in de keel. Het was geen corona volgens een zelftest. Maar evenzo voelde ik me beroerd, vooral gedurende de nachten waarin ik mijn irritante blafhoest probeerde in te houden voor de slapende man naast me. Dat lukte niet.
Maandag belde de buurvrouw, die haar hart wilde luchten bij mij over de slechte verzorging die haar ten deel valt van de verzorgers die de wonden in haar voet moeten schoonmaken en verbinden. Ze hoorde aan mijn kikkerstem dat boodschappen doen voor haar er niet in zat. Gelukkig had ik zaterdag nog een en ander voor haar gehaald, maar ze had wel erg veel trek in Almhof toetjes.
Ze begreep dat ik niks voor haar kon betekenen. Ik heb haar gezegd dat ik haar zou bellen zodra ik weer naar buiten kan. En dat is helaas tot op de dag van vandaag nog niet zo. Het lijkt of er geen enkele vooruitgang is in mijn ziek zijn. Ik hobbel wat door het huis en heb toch de keuken schoon gepoetst, want dat moest echt. Verder kijk ik NLZiet (breuklijnen) en Netflix (Gomorra) op mijn tablet in mijn warme bed. Ahmad deed boodschappen en kookte heerlijk. Haalde druiven en perssinaasappels. Nu is hij ook verkouden geworden, maar gelukkig alleen in zijn neus. Hij heeft geen keelklachten.
Zondag moeten we in het vliegtuig naar Malaga zitten. Dat zal vast wel lukken. We doen rustig aan. Ik vind het heel jammer dat ik mijn kinderen deze week niet kon zien om afscheid te nemen, maar ik wil ze niet aansteken met dit vieze virusje.
Griep is vervelend. Maar er zijn veel ergere dingen. Gezondheid is een groot goed en dat besef ik weer eens.
Ik moet wel morgen of overmorgen naar buiten om mijn auto door de wasstraat te rijden en hem vol te tanken en ik moet even bij de buurvrouw langs om het beloofde schilderij af te leveren. Ik wil haar niet besmetten dus misschien moet ik het aan de deur afgeven. Klein leed te midden van gigaleed om ons heen.