Wij wonen hier in het oude deel van het dorp Alhaurin de la Torre, de dorpskern. Vroeger was dit een nederige buurt, maar nu kan je dat eigenlijk niet meer zeggen. Hoewel wijzelf een bescheiden atico bewonen met een dakterrasje kijken we uit op behoorlijk grote huizen met veel kamers en zeker wel meer dan één badkamer (wat hier heel gewoon is). Je merkt dat de mensen het goed hebben, omdat hun huizen waarschijnlijk al afbetaald zijn. Het is doodnormaal dat mensen in de ochtend naar buiten gaan om op een terras te ontbijten. Hier is het voor veel mensen gebruikelijk dat ze opstaan met alleen een kopje koffie en een koekje. Om een uur of 10 in de ochtend gaat men dan het eigenlijke ontbijt nuttigen op een terras, gezellig keuvelend met bekenden uit de buurt. Dat geldt voor de hier wonende gepensioneerden, maar even goed voor jongere mensen, zoals moeders. Zij brengen hun kinderen naar school, gaan dan een uurtje sporten en nemen daarna plaats op één van de vele terrassen die het dorp hier telt. Zowel op doordeweekse dagen als in het weekend zitten veel terrassen hier vol. En het zijn de inwoners van dit dorp die de terrassen hoofdzakelijk bemannen met daartussen slechts een enkele bleke of roodverbrande ´guiry´ (buitenlander uit het noorden). Voor meer toeristen moet je in Torremolinos of Benalmadena zijn.
Als wij in de ochtend onze wandeling maken komen we langs volle terrassen waar luid gesproken en gelachen wordt. Een gezellige boel! ´Ik heb het idee dat men hier heel tevreden is met zijn leven en dat er weinig haat en nijd is of onvrede,´ zeg ik tegen mijn wederhelft, terwijl we langs weer een groepje mensen lopen die midden op de stoep in een levendig gesprek zijn. ´Misschien verbeeld ik het me en lijkt het mooier dan het is,´ voeg ik eraan toe. Maar Ahmad bevestigt wat ik zeg en meent dat het best kan kloppen. Het leven gaat hier door in een bepaald ritme en de mensen zijn tevreden met hoe het gaat.
Zoals ik al eerder in dit weblog schreef, hebben ze onze doodlopende straat aan weerskanten afgezet met bloembakken en mag er niet meer geparkeerd worden. Ter compensatie is er beneden onze straat een grote parkeerplaats aangelegd, waar men gratis kan parkeren. Via een lift of trap kan men vanaf die parkeerplaats in onze straat komen. Heel handig eigenlijk! Nu wordt de zone waar niet geparkeerd mag worden nog verder uitgebreid met de straat die toe leidt naar onze en nog wat zijstraten die ook al bloembakken hebben aan weerszijden. Een mooi plan dat waarschijnlijk te maken heeft met de aankomende lokale verkiezingen hier. Wij kunnen nu tijdelijk onze ondergrondse garage niet bereiken en moesten onze auto op de parkeerplaats beneden zetten, zoals ook de andere buurtbewoners.
Ahmad was er niet blij mee. ´Ze halen mijn auto daar weg als ik in Nederland ben en er een half jaar niet in rijd.´ ´Hoezo dat? Je betaalt toch wegenbelasting en hebt toch het recht om je auto zo lang te parkeren als je wilt?´ Dat doe ik ook in Nederland. Nee dus. In Spanje schijnt dat anders te zijn, zoals zoveel dingen hier anders zijn dan in Nederland. Ik merk dat Ahmad ermee zit. We gaan 4 april weg en het hele karwei van de nieuwe bestrating zal drie maanden in beslag nemen. Wij zijn er dan niet om de auto terug te zetten in de garage.
´Misschien kan je de sleutel van de auto aan Miguel (de kattenman) geven als we weggaan´, zeg ik, terwijl we arm in arm aan het wandelen zijn. ´Dan kan hij hem voor je wegzetten.´ ´Kan jij gedachten raden of wat?´ vraagt Ahmad verbaasd. ´Ik zat datzelfde net te denken!´ ´Nee´, lach ik. ´Ik dacht het gewoon.´
Dezelfde dag heeft Ahmad het gevraagd aan Miguel en die wil het natuurlijk voor hem doen, zoals dat hij ook de schaarse binnenkomende post uit ons postbusje wil legen en onder onze deur wil schuiven.