Ik heb een facebookaccount en daar kun je ‘posts’ op plaatsen en ook ‘posts’ lezen van anderen, je facebookvrienden. Het is ook mogelijk dat vrienden je lid maken van en groep zonder dat je daar zelf om hebt gevraagd. Ongewild hoor je ineens ergens bij. Zo ben ik nu sinds enige tijd lid van een groep die zich ‘agnostic muslims’ noemt. Kennelijk heeft iemand (ik weet niet eens wie) het besluit genomen dat ik ook tot deze groep moet behoren.
Ik geloof niet zo in toeval, maar voor mij hebben al mijn leven lang gebeurtenissen een betekenis. Niks gebeurt zomaar. Dus het is ook geen toeval dat ik nu ineens in deze groep zit. Er is geen ‘koe zo bont of er zit wel een vlekje op’, luidt het spreekwoord. Het plotseling lid worden van deze groep past wel een beetje bij de geloofsfase (zullen we het maar zo noemen?) waarin ik nu verkeer.
Ik ben geboren in een gezin waar God geen rol van betekenis speelde. Er werd wel eens gesproken over ‘onze lieve heer’, maar dan werd dit meer gebruikt in de betekenis van een rechter die toezag op mijn doen en laten en nauwlettend in de gaten hield of ik me wel aan de geboden en verboden hield. Als ik jokte verzekerde mijn moeder mij ervan dat dit goed te zien was voor haar, omdat ik dan een groen kruis op mijn voorhoofd kreeg. Al met al speelden de 10 geboden zeker wel een rol in mijn opvoeding en werd ik opgevoed met een duidelijk beroep op mijn geweten en besef van goed en kwaad.
Maar godsdienst kwam in mijn ouderlijk huis alleen ter sprake als iets belachelijks. Katholieken waren roomser dan de paap en protestanten waren vroom als gemalen poppenstront. Als ik jankend uit school kwam met het verhaal dat de non me had afgeblaft omdat ik geen rokje over mijn lange broek droeg en dat zij had gezegd dat zij niet kon zien of ik een jongen of een meisje was, dan begonnen mijn ouders te gieren van het lachen. ‘Haha, zeg jij maar tegen die non dat jij ook niet kan zien of de pater een meisje of een jongen is.’ Daar kon ik het mee doen en mijn ellende werd nog groter toen ik voor de klas moest komen staan en vertellen aan de kinderen voor me wat er zal gaan gebeuren met kinderen die niet katholiek zijn. Ik zou branden in de hel.
Ondanks de antipathie van mijn ouders tegen religie werden mijn broer en ik beurtelings gestuurd naar streng katholieke scholen en naar zeer protestante scholen (met de bijbel). Dat was om ons te laten zien hoe het niet moest, aldus mijn stiefvader.
Vreemd wel dat juist ik, die komt uit zo een antireligieuze omgeving me op 27-jarige leeftijd bekeerde tot de islam. Tja, hoe is dat nou gekomen?
Van kinds af aan heb ik het gevoel gehad dat er meer was tussen hemel en aarde dan dat ik met het blote oog zag. Dat er een soort wetten moesten zijn, want ik zag verbanden tussen gebeurtenissen, goed en slecht. Ik zag dat sommige mensen logen en anderen niet en ik zag het lelijke en het mooie. Ik merkte dat alles telkens veranderde. Ik zocht naar harmonie en vrede en had het gevoel dat ik een geheim in mij droeg. Dat moest iets zijn tussen mij en God, besloot ik. Want dat er een God bestond, dat stond voor mij vast. In het geheim sprak ik met God op de momenten dat ik me alleen voelde of verraden (dat laatste kwam nogal eens voor). God was er altijd.
Ik werd dus moslim in 1978 na een lange zoektocht door het zwevende kastje. Wat me vooral beviel was dat de islam iets is tussen mij en Allah zonder tussenpersoon in de vorm van een priester of dominee.
In 1996 deed ik bayat (soort eed van trouw) en werd ik murid (leerling) in de Naqhsbandi sufitariqat. Dus toch weer een tussenpersoon in de vorm van een leraar of gids (een sheikh)! Ik vond wat ik al zo lang zocht in de wijze lessen van sheikh Nazim, op zijn beurt drager van het geheim van sheikh Abdullah ad Daghestani. De woorden omtrent het goede gedrag en de goede intentie en omtrent het zuiveren van je ziel kwamen bij mij binnen als een grote troost. Had ik nu een groep gevonden die voor me zou zijn als een familie? Zielsverwanten die dezelfde weg wilden bewandelen als ik. Ik heb lange tijd willen geloven van wel. Tot ik zag dat zelfs in een groep van mensen met ogenschijnlijk eenzelfde doel verschillen bestaan en geschillen. Uiteindelijk zijn we toch alleen en gaan we alleen dood.
Ik voel me nu weer het prettigst als ik mijn geloof alleen beleef en ik weet dat ik er nu ook een stuk minder tijd aan besteed. Ik doe alles wat verplicht is voor een moslim, maar niets meer dan dat en dat kost me soms zelfs nog moeite. Het is niet gemakkelijk om altijd 5 keer te bidden, maar het roept me wel tot de orde en ik heb gemerkt dat ik me verloren voel als ik niet meer bid. Het vijf keer wassen van je mond, neus en gezicht is niet zomaar iets. Het jaarlijks een maand vasten ook niet. Erachter zit wijsheid die in het belang is van onze geest en onze gezondheid, ook al voelt het soms als lastig. Want het liefst rennen we de hele dag door, weet ik wat achterna jagend.
Ik ben moslim en blijf dat ook, maar……waar ik nu zo een moeite mee heb is:

• dat moslims, soefies, maar ook vertegenwoordigers van andere religies menen het monopoly te hebben op al het goede. Dat zij de enige vertegenwoordigers zijn van rechtschapenheid, goed gedrag, rechtvaardigheid en liefde. Noem maar op. Zij hebben zich al het goede toegeëigend alsof het alleen van hun is en niet voor de mensen buiten hun religie. Zij zijn het ‘uitverkoren volk’ en een stuk beter dan de anders gezinden.
• Sommigen hebben zich zelfs een speciaal tenue aangemeten om zich te onderscheiden van alle anderen, het ongelovige klootjesvolk. Hoe veel beter zijn zij dus dan die anderen, de zondaars en onwetenden.
• Ze lijken werkelijk te geloven dat zij beter zijn dan de anderen die hun geloof niet delen en menen dan ook dat wat die anderen zeggen of willen er helemaal niet toe doet.

En laat ik nou helemaal niet zien dat de mensen die zichzelf gelovig noemen en lid zijn van een kerk of moskee beter zijn dan de mensen die beweren dat zij niet zeker weten of er een God is of die zelfs menen dat er helemaal geen god bestaat! Absoluut niet! Ik ken zoveel zichzelf atheïst noemende mensen die ontzettend goed zijn voor hun omgeving en die vol liefde zijn en oprecht en goed in hun gedrag naar anderen. Zij doen dat niet omdat zij menen daarmee een ticket te verdienen naar de hemel, want zij geloven niet in de hemel. Zij doen het uit liefde of gewoon omdat ze goedaardig zijn.
Zoals Jezus (vzmh) al zei: ‘heb uw naasten lief als uzelve’, zo sprak ook Mohammed (vzmh): ‘wie zijn broeder gunt wat hij zichzelf gunt behoort tot mijn gemeenschap’. Dat is waar het in mijn ogen om draait. De rest is schijn of kan dat zijn.
Zoals mijn moeder zei: ‘als de hemel valt, hebben we allemaal een blauw mutsje op’. Niemand moet zich beter voelen dan een ander!
https://youtu.be/eZ2j5LLF1UI