Omdat ik toch het beste kan zitten met mijn voet omhoog de afgelopen weken en (naar ik vandaag hoorde) ook de komende zes (!), kijk ik veel naar tv. O.a. naar een programma dat ‘de wandeling’ heet. Daar wordt gewandeld met een Nederlander die tijdens de wandeling vrijuit vertelt over zijn of haar leven. Laatst was de beurt aan een jongeman, die na een motorongeluk een dwarslaesie opliep en daarnaast nog één of andere nare aandoening ergens in zijn nekwervels, waarvan hij dagelijks veel pijn ondervindt. Ondanks deze ellende zegt hij, al rijdend in zijn hippe rolstoel, nu gelukkiger te zijn dan voor zijn ongeluk. Ik zit er, met mijn pijnlijke voet omhoog gestoken, verbaasd naar te kijken. Hoe kan het dat iemand het verlies van gezonde ledematen zo opgewekt verdraagt?
Ik voel me al moedeloos en ongeduldig bij het herstel van de simpele operatie die ik onlangs onderging. Haal me van alles in mijn hoofd als er iets niet klopt aan mijn lichaam en verdraag verlies van mijn gezondheid helemaal niet sportief en opgewekt. Ik vind het verschrikkelijk hulpeloos te zijn. Gedachten doorkruisen mijn door pijnstillers benevelde hoofd over een steeds verder vorderende ouderdom met mogelijk steeds meer gebreken en uitval van functies. Ik zie dit als een nachtmerrie.
Het vordert nog niet met de revalidatie. Ja, ik heb nu loopgips, maar dat betekent nog niet dat ik normaal uit de voeten kan. De krukken kunnen weg. Dat is wel beter voor mijn altijd nog sluimerende slijmbeursje dat ik juist al maanden zo lekker kwijt was. Maar…..veel door het huis stiefelen wordt direct bestraft met meer pijn, een wond die weer open gaat en een verdikte warme enkel.
Ik ben onwetend weggestuurd uit het ziekenhuis. Zodra ik kon hinkelen en plassen mocht ik weg en sindsdien worstel ik wat betreft mijn revalidatie met de beknopte info van het ziekenhuisboekje en wat er geschreven staat op internet. Ik klungel maar wat aan. Zodra ik even minder pijn voel begin ik enthousiast dingen te doen in huis en de pijnmedicatie te minderen en dan krijg ik daarop weer een terugslag.
Vandaag heb ik het ziekenhuis gebeld. Ik wil verdulleme nu wel eens weten wat een normaal of abnormaal verloop is na een operatie als de mijne. Een zuster belt me terug en zij stelt me gerust. Het is echt een kwestie van veel rust nemen en ‘luisteren naar je lichaam’. Dat doe ik nu maar en ik zet mijn ongeduld opzij.
Maar ik blijf me verbazen over mensen die blijmoedig de meest enge ziektes ondergaan. Wat een helden. Daarbij vergeleken ben ik een sjagerijnige hypochonder.
Gisteren had ik dus een ‘goede dag’ en die heb ik gebruikt om dit filmpje te maken van de ‘babyshower’ van mijn schoondochter. Ik kon daar helaas niet bij zijn, maar maakte wel een compilatie van een filmclipje en foto’s die door daar wel aanwezigen gemaakt zijn.
https://youtu.be/OasorCiHKQ4