In mijn vorige artikel schreef ik heel enthousiast over de regen van genade die op je neerdaalt als je zo flink bent om de laatste uurtjes voor zonsopgang te benutten voor gebed en/of meditatie.
Ik wist het nog uit vroegere ervaring en ik was er weer helemaal enthousiast voor gemaakt door Bahaudin, de zoon van sheikh Nazim.
Zoals ik al beschreef, lukte het me die volgende dag om op te staan en ik had de dag erop een fijne dag.
De dag daarop werd ik weer precies wakker op het tijdstip dat ik nog ruim twee uur de tijd had voor zonsopgang en weer had ik ruim de tijd voor meditatie. Maar de dag daarop voelde ik me een stuk minder fijn. Ik had een knallende hoofdpijn en dat bleef enkele dagen zo. Daarbij was ik heel moe en op de derde dag viel ik ’s middags op de bank in slaap. Ik voelde me volledig uitgeput.
Ik weet niet of ik veranderd ben of dat ik te slap ben geworden, maar ik ben de volgende dagen maar weer gewoon verder gegaan zoals ik gewend was. In de uren voor zonsopgang even opstaan en snel bidden en weer verder slapen en ik kwam weer een beetje bij. De hoofdpijn trok weg.
Soms weet ik het het ook niet meer. Wat is nu wijs? Wel of niet opstaan. Ik had er vroeger geen moeite mee en kon gewoon gaan werken op 4 à 5 uurtjes slaap.
Toevallig las ik vandaag de bijsluiter van een medicijn dat ik sinds de eerste dag dat ik opstond voor de regen van genade toevallig moest gaan gebruiken op voorschrift van een dokter van het ziekenhuis.
Daarop stond dat je de eerste dagen dat je het medicijn ging gebruiken een zware hoofdpijn kan krijgen! O, is dát de oorzaak geweest van mijn ongemak, toevallig in die dagen dat ik opstond! Al die tijd heb ik het vroege opstaan de schuld gegeven!
Ik ga het opnieuw proberen. Als ik morgen vanzelf wakker wordt, hoop ik weer op te staan. De regen van genade blijft trekken!