Dat zei mijn stiefvader voeger altijd en ja, dat maakte me inderdaad stil. Wat is dan nog belangrijk om te zeggen? Mijn broer was sowieso al vrij stil en mijn geklets hield ook gauw op als ik deze dreigende woorden hoorde.
Het lijkt of ik dit nu ook tegen mezelf zeg. Wat ben ik nu helemaal aan het doen met dit weblog?, vraag ik me af. Wat is dit voor ongepast exhibitionisme? Wie is er nu geïnteresseerd in mijn hersenspinsels en belevenissen? Weinig mensen, zie ik, als ik stiekem spiek naar mijn bezoekers op de site die Piwik heet. Via bepaalde onderwerpen komen mensen soms per ongeluk in mijn weblog terecht en de meesten verdwijnen dan na enkele minuten om nooit meer terug te keren. Mijn kinderen, voor wie ik dit virtuele dagboek schrijf, hebben geen tijd (maar volgens zeggen wel interesse!) om mijn verhaaltjes te lezen. Ik voel me vrij belachelijk en nietig met dit geschrijf en heb dan ook al een tijd geen motivatie meer om te schrijven.
Moet ik schrijven over islam? Ach, ik ben geen expert, maar een hulpeloos schepsel dat gelooft dat ik perfect geschapen ben door mijn Schepper en dat ik daarom mijn Heer dank verschuldigd ben. Ik weet dat ik niet weet wat straks gebeurt en dat het geen nut heeft te denken aan wat al gebeurd is. Het enige dat bestaat is dit moment en wat ik probeer is op elk  moment datgene te doen waarvan ik denk dat Allah graag wil dat ik het doe. Ik kan Allah ook God noemen of mijn Geweten, mijn Innerlijke Gids. Ik ben het zat om in hokjes te denken, die ons mensen verdelen. Ik ben moslim, jij bent christen, boeddhist, atheïst, homo, vrouw, man. Ik heb geen wensen, geen ambitie, want alles wat hier te halen valt is tijdelijk. Ik ben blij met elk moment zonder pijn, zonder kou, zonder honger, zonder vrees. Wat is er meer te wensen?
Ik kan me boos maken om onrecht, om verdriet en pijn die mensen elkaar bezorgen, maar dat is dom. Want ik kan het niet veranderen door die boosheid. Hoe meer ik kijk naar tv, hoe meer ik me vervreemd voel van wat de mensen bezig houdt. Het lijkt of iedereen hetzelfde zegt. Ik zag laatst op één avond twee praatprogramma’s met dezelfde onderwerpen, belicht door verschillende mensen, maar wat gezegd werd was identiek. Ik zag voor het eerst in jaren de koetsen van prinsjesdag op tv en werd alleen bekoord door het schitterende hoefgetrappel van de paarden. De houterige tred van de als lakeien verklede mannen met hun barse gezichten maakte me triest. Het deed zo lomp en bonkig aan. Ik zag bij de ingang van de ridderzaal een vrouw in het blauw de koning welkom heten met een handdruk en vervolgens haar rug draaien naar de uitgestoken hand van koningin Maxima. Wat een gêne. Daarna lette ik op gezichten in grafstemming mét en soms uitdagend zónder hoed. De koning las, laagdrempelig en vlot, de troonrede voor, die zoals gewoonlijk al was uitgelekt.
En nu wachten wat er verder gaat gebeuren en of de plannen door de kamer geloodst kunnen worden. De grimmigheid onder de mensen neemt toe. Niemand is tevreden. En wie zijn schuld is het? Ieder kiest zijn eigen zondebok en zijn eigen gelijk. De stemming wordt er niet beter op. Spanningen tussen bevolkingsgroepen nemen toe, overal ter wereld.
Het doet me terugverlangen naar de naïeve tijd van de 70er jaren, toen Nederland nog bekend stond als een tolerant land met een open houding naar alles wat vreemd was. Ik zou zo graag willen dat we dat eensgezinde gevoel dat we allemaal mensen zijn weer krijgen. Arm, rijk, wat voor ras of geloof ook, konden me maar werkelijk alles delen. Er is genoeg voor iedereen. Make love, not war. Peace, brother……
En geef ruimhartig en naar vermogen aan minder bedeelden…..