Vandaag had ik mijn afspraak bij de tandendokter, helaas geen tandenfee. Maar wel een knappe man uit Azerbaijan. Toevallig deed de geplaagde kies alweer een stuk minder pijn, omdat ik er nu weer twee dagen niet mee gebeten heb op nootjes of korstjes brood. Hij keek er even naar en zei dat een wortelkanaalbehandeling echt nog niet nodig is. Beter zien we het nog enige tijd aan. Daar was ik ook voor. Hij ontdekte echter een ander probleem bij een andere kies, waar wel werk aan de winkel is. Ik zal niet in details treden. Zonder dat hij meer had gedaan dan een haak diep in het “probleemgebied” steken mocht ik weer naar huis . Donderdag heb ik dan weer een afspraak voor verdere acties in de mond.
Daarna had ik een afspraak met mijn excollega’s om te gaan lunchen in een café in het Zuiderpark, dat heet een café te zijn voor en door mensen met en zonder een beperking. Echt iets voor welzijnswerkers. Ik had nog een uurtje voor de afspraak zou beginnen en het was niet de moeite waard eerst nog naar huis te fietsen.
Dus ging ik even op een bankje in het park zitten in de stralende zon. Het Zuiderpark is een schitterend park, dat voorziet in een behoefte aan diverse vormen van vrijetijdsbesteding voor een grote groep mensen. Er gingen wat jaren terug even geruchten dat ze het park zouden sluiten en vervangen door een woongebied. Gelukkig rees er een storm van protest en gebeurde dit niet. Het zou echt een ramp zijn geweest voor de vele mensen in Den Haag die met hun gezinnen wonen in bovenhuizen en portiekwoningen. Het park biedt gelegenheid voor sport en vermaak voor jong en oud, tweevoeters en viervoeters.
Men was bezig in een gedeelte van het park constructies te bouwen. Voor de milan (=ontmoeting) van Den Haag, een driedaags hindoestaans festival. Parkpop was het afgelopen weekend en is al weggeregend. Hopelijk krijgen de hindoestanen meer geluk.
Ok, ik zette mijn fiets ergens neer aan de andere kant van het park bij een bankje in de zon en ging daarop zitten. Een enigszins onwennig iets, want het is geen gewoonte van mij om dat nu nog in mijn eentje te doen. Voor die dingen heb ik nu het gezelschap van Ahmad. Wat ga je doen in zo een geval? Bezigheden zoeken. Wie zal ik eens gaan bellen, want daar heb ik nu mooi tijd voor…Mijn dochter staat me even te woord, maar heeft een afspaak met de andere dochter in een winkelcentrum en excuseert zich als deze eraan komt. Dan besluit ik een vriendin te bellen die ik schandalig lang niet gebeld heb. Zeker schandalig lang, want haar vaste nummer is niet meer in gebruik. Haar mobiel wordt niet opgenomen. Even vind ik het bijna jammer dat ik geen internet op mijn mobiel heb, maar dat zet ik snel uit mijn hoofd.
Ik luister naar de vogels en voel de heerlijke zon op mijn huid, afgekoeld door een heel licht briesje. Wat een genot. Ik zie mensen in scootmobielen zichzelf tracteren op een rondje park en ik zie verrassend veel moslim-echtparen van gevorderde leeftijd wandelen. Jonge meisjes met hun whatsup-telefoons in de hand die op weg zijn naar onduidelijke en misschien een beetje stoute dingen. Mannen met hengels.
In het weekend staat het park soms blauw van de barbecuerook, maar nu is het een oase van rust met een enkele genieter. Joggers, scaters en mensen met een heel span honden. Alles trekt aan me voorbij en sommige mensen groeten me beleefd, wat ik beschouw als een teken dat zij zich lekker voelen en dat mag ik zo graag zien.
Dan zie ik twee jonge vrouwen komen aanlopen, de één met een flesje water en de ander met een blikje drinken in haar hand. “Kijk nu eens”, zegt de ene, “Wat een mooie speeltuin! Waarom zetten ze die niet in het Westbroekpark” (park in de kakkersbuurt). De ander gaat er begrijpend op in: “Ja, ik zag laatst bij de Haagse Markt ook al zo een mooie speeltuin”. Ik voelde weerzin in me opborrelen. Is de speeltuin te mooi voor de achterstandswijk (lees: krachtwijk, prachtwijk), waarin we ons bevinden? Zou zo een mooie speeltuin eigenlijk alleen bedoeld moeten zijn voor jullie bevoorrechte “op het zand” opgroeiende kroost?
Ik zou willen zeggen: “Dan rijd je toch gewoon even in je renault C5 of je terreinwagen naar deze buurt. Dan kunnen jouw kinderen ook meegenieten. Of niet? O, dat was ik bijna vergeten. Zij spelen natuurlijk niet met deze kinderen. Stel je voor”. Natuurlijk doe ik dat niet. Laat maar gaan en laat ze lekker verder keuvelen, als ze straks weer in hun lommerrijke tuin zitten te nippen van hun longdrink.
Intussen ben ik blij dat deze speeltuinen er wel zijn, voor deze mensen en deze kinderen, die inmiddels ook geleerd lijken te hebben hun papiertjes netjes in de vuilnisbak te gooien. Leve deze gratis multicultattractie!