Een minitrip met een volle bus met overwegend Spanjaarden en een paar noorderlingen……
In de ochtend voor vertrek merkt Ahmad dat hij koorts heeft en keelpijn. Hij gloeit als een warme kruik en hij heeft daarbij nog een vervelende koppijn. Kortom hij is ziek. We halen paracetamol en ibuprofen om de ziekte wat te onderdrukken en hopen dat het toch een fijne reis zal worden.
De heenreis
We staan op tijd te wachten bij de bushalte aan een rotonde in Torremolinos. We hebben ons autootje geparkeerd langs de weg in een rustige wijk verderop en daar staan we dan met 1 koffertje en 2 tasjes. 14.10 Is het al (de afgesproken tijd), maar geen bus. Althans niet de onze. Wel een paar lijndiensten. Een schoolbus met kinderen en een bus, waarop te lezen staat dat men een ticket kan boeken voor vervoer naar de haven en de boot naar Tanger. ‘Nee, dank u.’ Wij hebben onze buik vol van Marokko na ons reisje naar Fez.
Het is inmiddels14.40 en nog geen bus…..We bellen naar het ons opgegeven noodnummer. Worden netjes teruggebeld. Er is een ongeluk gebeurd op de weg en daarom zal de bus later aankomen. Zou dat echt waar zijn?, vragen we ons wantrouwig af. We moeten duidelijk nog in vakantiestemming komen en lang staan op een winderige hoek met het vooruitzicht van een busreis van ongeveer 6 uur draagt daar niet aan bij.
Hèhè, daar komt de bus. ‘Wij zijn zeker Beatrice….en……’, vraagt de vrouw die is uitgestapt. ‘Nee’, antwoord ik vrij zuur. ‘We zijn…..’ We stappen in en zien dat er een paar mensen in de bus zitten, die in Fuengirola zijn ingestapt. Zij kijken ons vriendelijk aan. Onze gereserveerde plaats blijkt er één te zijn op de achterbank in de hoek. Slechts via een klein hoekje opzij kunnen wij naar buiten kijken en we zitten precies op de ronkende motor in de achtersteven, die voortdurend op en neer deint tijdens het rijden. Dat belooft niet veel goeds. Zeker niet om geslaagde beelden te kunnen filmen.
We rijden naar Malaga, waar we een lange rondrit maken langs diverse haltes om de rest van het gezelschap op te pikken en pas een dik uur later gaan we op weg naar Sevilla. Jawel! Voor de derde keer deze week naar Sevilla, want daarlangs gaat de weg vanhier naar de Algarve. Ik film weinig van het me inmiddels bekend geworden landschap. Daarna volgt de provincie Huelva met haar vruchtbare akkers. Huelva lijkt qua landschap wel enigszins op Sevilla. Dan passeren we een rivier, die de grens vormt tussen Huelva en Portugal. Daarna zie je direct dat het landschap wat natuurlijker wordt, minder geordend. Zie je bijvoorbeeld in Andalusië de olijfbomen netjes geplant in rijtjes, dat is in Portugal anders. De bomen groeien er weelderig door elkaar en je kan boomgaarden aantreffen met verschillende boomsoorten. Amandelen en olijven en daartussen braakliggend terrein. Op onverwachte plaatsen groeien wilde bloemen in vele kleuren. De grond ziet er vaak rood van de bauxiet, wat ook een mooi gezicht is, vooral als je langs ‘afgehakte’ stukken aarde komt, waarin de je de diverse grondlagen goed kan zien. Ik droom er een beetje bij weg en baal dat ik bijna niets van dat moois kan vastleggen, omdat ik maar kan filmen via een klein kijkgaatje opzij en dingen dikwijls te laat opmerk. Bovendien schud ik met mijn camera achterin de bus als een malle.
Voorin neemt de hostess/gids af en toe de microfoon ter hand en vertelt ons wat er links en rechts te zien is. Daarbij vertelt ze ook anekdotes uit de geschiedenis, waarbij Ahmad dikwijls zijn hoofd schudt (omdat hij het niet eens is met haar versie van de geschiedenis). Schuin voor ons zit een Duitse vrouw, die voortdurend kauwgom kauwt maar ondanks die beweging haar mond nog meer moet roeren. Ze praat en lacht non-stop en ik balanceer tussen twee gedachten. Haar vriendelijk vragen of zij 5 minuten of langer haar mond wil houden of haar een rechtse hoek geven.
Aan de huizen in de Algarve vallen mij de leuke schoorstenen op. Het zijn kleine, mooi afgewerkte torentjes. Ook valt me onmiddellijk op dat daar geen tralies voor de ramen zijn, zoals in Spanje. Kennelijk heeft men er meer vertrouwen in de mensheid. Overal zie je verder dat de stoepen belegd zijn met kleine kinderkopjes. Dat is heel netjes gedaan en het ziet er stevig en duurzaam uit.
Als we eindelijk om 10 uur (in Portugal is het dan pas 9 uur, want daar hebben ze geen zomer- en wintertijd. Wat een verstandige mensen!) in het hotel aankomen, blijkt dat het een all inclusive vakantieresort is. We krijgen allemaal een kanariegeel plastic bandje om onze pols bevestigd en dat betekent dat vanaf dat moment alle eten en drinken voor ons daar gratis is.
Op advies van de onze hostess/gids laten we de koffers even staan en gaan we eerst eten. Er is een flinke variatie aan wat je kan eten. Een beetje moe een aangeslagen van de reis nemen we mondjesmaat van de rijkelijke dis. Om ons heen zien we opgetogen mensen af en aan sjouwen met flessen wijn en volgeladen borden.
Over ons verblijf en de tripjes vertel ik in volgende stukjes.
De terugreis
Mensen moeten altijd even aan elkaar wennen. Ik herken dat van vroeger op school. Telkens als ik van school moest veranderen wegens de zoveelste verhuizing, zag ik de kinderen in de klas aanvankelijk als een vreemde groep soortgenoten. Op het eerste gezicht had ik er meestal niks mee. Maar als ik een tijdje in een klas zat, dan wende ik aan de gezichten en aan de manier van doen van de kinderen. Ik ging me steeds vertrouwder met ze voelen.
Dat had ik ook met de groep mensen tijdens deze reis. In ieder geval met de mensen die bij ons in de buurt zaten in de bus. De Duitse vrouw ging ik zelfs aardig vinden en haar voortdurende gepraat en gelach stoorde me al niet meer op de terugweg. Integendeel. Ze was eigenlijk heel behulpzaam en geïnteresseerd in alles om haar heen. Dat de gids (Victoria) een wat zeurderige, monotone stem had stoorde me ook niet meer op de terugweg. Ik had gezien dat zij ook heel aardig was en gemoedelijk, als een soort herderin voor haar schaapjes. Ahmad had een kort gesprek met haar over de geschiedenis en dat verliep ook goed. De bus zat mutjevol. Tot de laatste plaats was gereserveerd en toch verliep de reis zonder moeilijkheden, gezeur of drama’s. Iets dat Victoria had ervaren als heel positief en bijzonder. Bij het afscheid gaf ze me kusjes op beide wangen.
Conclusie: Ook al is zo een busreis wat betreft het ‘heen- en terug gebeuren’ zwaar, (zeker op de achterbank!), we vinden het zeker de moeite waard en zullen vaker gaan.  Hier volgen de povere beelden van de heen- en terugreis.