Twee dagen achter elkaar reden we dus op en neer naar Sevilla. Tussen deze twee lange autoritten kwamen we hier maar één keer buiten. Dat was toen we de korte wandeling maakten met Miguel op zondagochtend. Daarna reden we direct weer naar Sevilla. Onderweg begon het al te regenen. In Arrahal zochten we nog even die dame op die ze kenden uit hun jeugd. Daarna reden we door naar San Juan de Aznafarache, de verpauperde buitenwijk van Sevilla. Door de regen zag het er daar nog triester uit dan normaal. Na hen thuis afgezet te hebben reden we onmiddellijk weer terug naar Alhaurin, waar het zondag nog redelijk weer was gebleven. Ik was blij vanuit ons huis de vertrouwde paarden weer te zien, die zich zo mooi aftekenen tegen de horizon. Ze staan er niet altijd, maar als ik ze daar zie, dan stelt me dat op de één of andere manier gerust.
Gisteren was het hier dus noodweer en toen Ahmad Ramona belde, vertelde zij hem huilend dat Miguel een onrustige nacht had gehad en dat hij nauwelijks geslapen had. Hij bleef, ook toen hij thuis was, alsmaar zeggen dat hij naar huis wilde. Ze werd er helemaal gek van. Ze wil deze week naar de dokter gaan met hem om te vragen om meer rustgevende medicatie voor hem. Ze zijn allebei al aan de kalmerende middelen en antidepressiva, maar misschien heeft Miguel nog wat meer nodig, denkt ze.
Vandaag bedacht ik me dat ik meen gezien te hebben dat Miguel al het redelijke denken verloren heeft, maar dat hij nog wel de non-verbale taal van de liefde begrijpt. Als Ramona huilt, troost hij haar met kusjes. Daarom denk ik dat deze non-verbale taal mogelijk de enige ingang is voor Ramona om nog contact met hem te hebben.
Vandaag gingen Ahmad en ik voor het eerst weer naar yoga. Bij het ontspannen na afloop krijg ik meestal ideeën, noem het inspiratie.
Ik stelde me voor wat ik zou doen als Ahmad er zo aan toe was als Miguel. Ik zou heel vaak een muziekje opzetten en ik zou dan met hem gaan dansen, hem dicht tegen me aan houdend. Verder zou ik hem veel knuffelen en bij de hand nemen en een soort dagritme voor hem maken. Een wandelingetje door de buurt, dan weer thuiskomen en samen op de bank zitten. Tv voor hem aanzetten als ik ga koken, etc. Ik zou de leiding nemen wat betreft het dagprogamma en hem heel veel het gevoel geven dat ik nabij ben, letterlijk. Ik, moeizame knuffelaar, zou in dit geval mijn toevlucht zoeken tot juist veel knuffelen en weinig zeggen. Omdat er naar mijn idee geen andere mogelijkheid is om contact te krijgen met iemand bij wie zo een groot deel van de hersenen het niet meer doet.
Maar ja……de beste stuurlui staan altijd aan wal.