Terwijl het hier ongelooflijk rotweer is, een zware regenval bij een stormachtige wind, ben ik het filmpje van de bruiloft aan het uploaden. Intussen schrijf ik dit stukje. Het is een geluk dat de bruiloft zaterdag was en niet gisteren of vandaag, want gisteren regende het al in Sevilla en vandaag regent het daar ook de hele dag. Dat had tijdens de bruiloft zeker niet zo moeten zijn, want het feest speelde zich grotendeels in de buitenlucht af.
Verder ben ik ook blij dat Ramona en Miguel niet gebleven zijn, want qua weer hadden ze het niet slechter kunnen treffen. Het is zulk slecht weer, dat we zelfs geen zin hebben de deur uit te gaan voor boodschappen. Ze zouden er echt niets aan gehad hebben om nu hier te zijn.
Ahmad heeft een broer en twee zussen. Zijn broer Manolo noem ik de ‘Onassis van de familie’. Ik vind hem een beetje op Onassis lijken en hij gedraagt zich ook als die rijke scheepsmagnaat. Hij is met een rijke vrouw getrouwd en heeft een wat luxer leven gehad dan de rest van zijn familie. Hij woont in een mooi huis in Arahal.
Manolo heeft vier kinderen, twee meisjes en een jongen. Eén jongen en één meisje daarvan vormen een tweeling. De mannelijke helft van de tweeling zou zaterdag trouwen. Hij is de laatste van de kinderen die nu getrouwd is. De rest was al getrouwd en allen hebben ze dat in stijl gevierd.
We hebben afgesproken bij het huis van Manolo om 12.30. Daar zou hij zijn met zijn familie na afloop van de huwelijksplechtigheid in de kerk. Het stukje kerk hebben wij overgeslagen met het excuus dat we van ver komen. Als we Arahal binnen rijden, het geboortedorp van Ahmad en nu nog steeds de woonplaats van Manolo, zie ik mensen wantrouwend naar mijn autootje met het voor hen vreemde kenteken kijken. Ze zijn hier duidelijk minder vreemdelingen gewend dan de mensen in Alhaurin. Ik vind de blikken niet erg vriendelijk. Als we aankomen bij het huis van Manolo, is hij daar nog niet. Dus wij wandelen richting kerk. De atmosfeer in het dorp benauwt me behoorlijk en ik ben blij dat ik er niet woon. ‘Ik heb me hier ook nooit echt thuis gevoeld’, vertrouwt Ahmad me toe. Het is een enorm gesloten gemeenschap van mensen die erg veel op elkaar letten. Bij de kerk aangekomen zien we een bont gezelschap dat net uit de kerk gekomen is. Ik zie vrolijke hoedjes en jurken in felle kleuren. Men kletst wat met elkaar en maakt zich klaar voor vertrek naar het feest. Dat zal gehouden worden in cortijo ‘Los Arenales’. Daar worden stieren gefokt en gekeurd die later worden gebruikt voor stierengevechten. De dieren worden geselecteerd op de mate waarin ze ‘bravo’ zijn. Alleen de meest dappere en vechtlustige stieren worden uitgekozen om te vechten in de arena, een voor de dieren hopeloze strijd die eindigt met veel pijn en de dood. In Catalonië is deze misselijke manier om met dieren om te gaan nu verboden, maar hier in Andalusië nog niet.
Aan de stierfokkerij is ook een uitspanning verbonden, waar feesten georganiseerd kunnen worden met een pittoresk en typisch Spaans karakter.
We gaan naar het huis van Manolo, waar de familie zich verder voorbereidt op het feest dat gaat komen. We mogen van Manolo een kijkje nemen in zijn prachtige huis. Dan rijden we mee richting ‘Los Arenales’ te midden van een kleine stoet auto’s.
Ahmad is blij dat hij zijn neven ziet, met wie hij een geschiedenis deelt van op het land werken. Ik zie dat hij vooral veel met die neven praat en wij zitten later toevallig ook met hen aan tafel. Ik hoor van de vrouwen dat Ahmad (Francisco) vroeger wel een heel aparte was. Hij had revolutionaire ideeën in de tijd van Franco en bracht de plattelandsjongeren bijeen om te strijden voor hun belangen. Dat betekende heel wat voor de dorpelingen. Ze vinden allemaal dat Ahmad er goed uitziet en menen te zien dat ik hem gelukkig maak. Ze zijn daar blij om. Ik merk dat ik me bij deze mensen wel direct op mijn gemak voel. Kennelijk moet je ze gewoon wat nader leren kennen. Ik vind het leuk dat Ahmad nu wat meer praat dan gewoonlijk, vooral met een neef (Pepe) die nog steeds een boerderij bezit met veel dieren. Hij nodigt ons uit vaker naar Arahal te komen en hem dan op te zoeken.
Er komt ongelooflijk veel eten en drinken langs (tapas), terwijl we op het zand (vandaar de naam los arenales!) staan te partyen. Ik kijk om me heen en schiet zoveel mogelijk filmclipjes tot helaas mijn batterij op is. Dan film ik verder met mijn telefoon en pas aan tafel heb ik het geluk bij een stopcontact te zitten, zodat ik mijn camera een beetje kan opladen. De beelden, niet van topkwaliteit, volgen hieronder. Het is raadzaam het fimpje in niet al te groot formaat te bekijken.