We waren nu verlost van de gebroken witte ‘grauwsluierverf’ en hadden nu een extra grote pot witte verf. Uit blijdschap daarover misschien wel zei mijn zoon ineens: ‘Waarom maak je de muren van de woonkamer ook niet gewoon wit, mam, in plaats van ivoorwit. Misschien is dat best mooi’. Zuinig als ik ben en bedenkend dat ik niet meer zoveel ivoorwitte verf had (die ik eigenlijk van plan was te gebruiken voor de muren), vond ik dat ineens best een goed idee. Het zou ook betekenen dat we niet zoveel ‘snijwerk’ hadden (dat wil zeggen het precisiewerk van de overgang van de spierwitte verf van het plafond en de ivoorwitte verf van de muren). Lekker gemakkelijk.
Zo gezegd, zo gedaan. Een dag later zat de witte verf op de muren van de helft van de woonkamer. Het oogde wel erg wit, maar misschien zou het beter zijn als de meubels weer teruggeplaatst werden, hoopte ik stilletjes. Nee dus! Ik heb kersenhouten meubels en die pasten absoluut niet bij de spierwitte muren. Juist kregen deze mooi uitgesneden stoelen en bank een goedkope ‘look’ als je ze zag afsteken tegen die witte muur! Ook mijn schilderijen met de wat vergeelde lijsten leken ineens goor tegen de witte muur. Jakkie. Ik had het gevoel dat de kamer niet meer mijn kamer was. Ik heb al mijn hele leven crêmekleurige muren en kon niet goed wennen aan al dat wit, maar ik zei er maar even niets over.
Tot mijn zoon thuis kwam. ‘Ma, het is toch niet zo mooi. Die muren passen echt niet bij je meubels.’ Ja, dat vond ik eigenlijk ook wel, durfde ik nu toe te geven. Ik zei het tegen Ahmad, die donker begon te kijken. ‘Ik ga die muur echt niet overschilderen’, zei hij nukkig en ik kon hem daarin geen ongelijk geven. ‘Ik ga dat doen!’ riep mijn zoon daarop en voor ik het wist waren hij en zijn vriendin in de weer met het schuiven van meubels en het tevoorschijn halen van kwasten en rollers. ‘Ik heb het gevoel dat het mijn schuld is’, legde zoonlief uit, ‘ en dat wil ik goedmaken’. Ze begonnen om 19.00 uur in de avond en voor donker hadden ze twee muren klaar.
En de volgende dagen……maakte Ahmad toch de rest van de woonkamer af in de goede kleuren, omdat hij vond dat ik het niet kon doen. Ik had net die ochtend van de dokter gehoord dat ik een ‘slijmbeursje’ had. Ik ben wel voor hem een pot ivoorwit gaan halen van 5 liter.
En nu zijn we blij dat eindelijk de woonkamer klaar is en in de gewenste kleur. Het voelt weer als mijn huis. Gelukkig. En nou de rest van het huis nog en het houtwerk beneden. Komt er ooit een eind aan? Ahmad heeft gekozen voor eerst drie dagen rust. Een verstandig besluit.