De twee in ons huis verblijvende tortelduiven waren op zoek naar een kledingkast en Ahmad en ik hadden dringend een nieuwe pot witte verf nodig. Dus besloten we die maar zelf te gaan halen met de fiets. Het is mijn ervaring dat je zeer veel spullen kan halen met een fiets. In de tijd dat ik nog geen rijbewijs had, heb ik de gekste dingen vervoerd met een fiets, van ladders tot complete serviezen en kinderbadjes. Met een goed elastiek met haken (ook wel een spin genoemd) kun je zeker wel een pot van 10 liter verf op je bagagedrager bevestigen. Ik kreeg Ahmad zo gek om hieraan mee te werken.
Bij die grote ‘doe het zelfgigant’ zagen we direct dat de verf niet meer in de aanbieding was. Geen 50 % korting meer voor 10 liter, maar gewoon de hele prijs. Ahum, dat was niet aantrekkelijk. Witte verf kopen van een ander merk was ook geen optie, omdat er dan altijd een licht kleurverschil is. Maar……opeens zag ik dat de verf die wij nodig hadden er wel was in potten van 14 lier voor de prijs van 10 liter. Dat is nog altijd 40 % voordeel. ‘Kijk!”, wees ik Ahmad blij. ‘deze is ook voordelig’. Snel pakte Ahmad een pot en we rekenden af en opgetogen zetten we hem op de fiets. So far so good. De pot zat stevig vast en we reden naar huis.
Ik ging even in het zonnetje zitten terwijl Ahmad begon met het plafond nog eens over te schilderen. ‘Is dit wel dezelfde kleur wit?’, hoorde ik Ahmad ineens roepen. ‘Jawel toch.’ Ik ging even kijken en zag een grauw stuk op het plafond waar Ahmad geschilderd had. Hoe kan dat nou? Vervolgens keek ik op de gigantisch pot verf die open midden in de kamer stond. ‘Gebroken wit’ stond erop. Op die grote pot die 77 euro had gekost! O neeeee. Ik zakte door mijn knieën en boog naar het plastic op de vloer alsof ik een kind aan het baren was. O, oo, ooooo, wat ben ik stom, wat ben ik stom…….Ik kreunde alsof mijn ingewanden naar buiten aan het komen waren, happend naar adem.
‘Geeft niet. we brengen hem terug’, zei Ahmad troostend. Gelukkig was de pot niet al te vies en we maakten hem netjes dicht en veegden hem helemaal schoon. Op een pot zo groot en zwaar mist men een paar kloddertjes verf niet, was ons motto. ‘We moeten de deksel wel goed dichtmaken, anders merken ze het’, zei ik nog, waarop Ahmad de deksel extra stevig dicht plakte met wat onzichtbare lijm. Opnieuw zetten we de reusachtige pot achterop de fiets van Ahmad en dat ging dit keer niet zo gemakkelijk vanwege de zenuwen. We voelden ons een soort criminelen. We gingen weer op weg, nog natrillend van de schrik en kwamen bij een hoek, waar Ahmad ineens rechtdoor besloot te gaan in plaats van rechtsaf. Dat zei hij niet vooraf waardoor ik gewoon rechtsaf ging en tegen hem aanbotste. Hierdoor kwam Ahmad bijna te vallen. Hij kon nog staan blijven, maar zijn fiets met de pot verf was wel gevallen en……..er sijpelde een grote klodder verf uit de pot. Met moeite hesen we de fiets met de nu vieze pot verf overeind. We waren nog niet ver van huis en gingen weer huiswaarts om de pot verf opnieuw schoon te maken. Ahmad bleef dit keer buiten staan met zijn fiets met de emmer verf en ik haalde intussen een keukenrol en een emmer water met een doek. We waren inmiddels allebei doodzenuwachtig geworden. Ik begon de ergste verfresten weg te vegen met het keukenpapier en zag toen…….dat de deksel een beetje kapot was gegaan. Er zat een klein scheurtje in. ‘Kijk’, wees ik Ahmad. Nu was het Ahmads beurt om een inzinking te krijgen. Hij boog moedeloos zijn hoofd, zo ver dat het bijna in de verf hing. Hij zei niets meer…Nu was het aan mij om hem te troosten. Ik aaide hem over zijn bol en zei dat het niks gaf. Dat het maar geld was. Dat we nu gewoon de verkeerde verf gingen terug zetten in huis en andere halen en dan maar opnieuw betalen.
Toen zag ik ineens de vrolijke tortelduiven aan komen lopen. “Moet je horen wat ons nu is overkomen”, zei ik tegen mijn zoon en ik vertelde hem het hele verhaal. ‘O, dat is geen probleem’, zei deze onmiddellijk. ‘Geef die verf maar aan mij, met de bon. Ik ga hem voor je ruilen’. Snel maakten we de pot schoon en daar ging het jonge stel, terwijl mijn zoon de pot verf vasthield alsof het ding niets woog.
Even later kwam hij terug. ‘Het is niet gelukt, ma.’
Maar dat was weer één van zijn wrede grappen. Het was wel gelukt! Hij was gewoon naar de balie gestapt en had heel beslist gezegd: ‘Deze wil ik ruilen’. En toen had de winkelbediende de pot aangepakt zonder er goed naar te kijken en was deze als een haas met hem naar de kassa gegaan om het voor hem in orde te maken.
Ik ben nog nooit zo blij geweest met een pot witte verf. (wordt vervolgd)