Ik liep er al lange tijd mee: met een pijnlijke rechter bovenarm, die af en toe ook oversloeg in een daarbij ook nog pijnlijk en slap aanvoelend polsje. Ik stond dagelijks met deze pijn op en dacht dat het misschien kwam door te veel op mijn rechterzij slapen. Intussen waren Ahmad en ik aan het klussen in huis. Nadat een paar ‘achterstallig onderhoud dingetjes’ gefikst waren door de woningbouwvereniging kregen wij eindelijk de moed om het hele huis in een nieuw verfje te steken. Dat is iets wat al jaren geleden had moeten gebeuren. We keken al een tijdje aan tegen een nogal grijs geblakerd plafond in de woonkamer. Het gevolg van het vele winters aansteken van gezellige kaarsjes, die tegenwoordig niet meer worden vervaardigd van zuivere bijenwas. Op veel plekken zaten ‘butsjes’ in muren en houtwerk als gevolg van het al te dol rondrennen van energieke dreumesen en puberend jong volk. Ook de keuken toonde een grijs plafond. We wisten dus al lange tijd dat dit huis een verfje verdiende, maar tussen denken en doen is wat dit betreft vaak een grote afstand. Maar nu was het er dan toch van gekomen. De kinders, Ahmad en ik waren aan de gigaklus begonnen en mijn bijdrage bestond in het begin vooral uit schuren, wat ik dan met veel enthousiasme en inzet pleeg te doen.
Na een paar weken last te hebben gehad van die zeurende pijn in de rechterarm die in tegenstelling tot normale spierpijn maar niet over wilde gaan ging ik naar de huisarts. In mijn regenpak stond ik al vroeg in de ochtend voor zijn neus. Hij vroeg me voor hem te gaan staan en terwijl hij achter mij stond begon hij beurtelings mijn linker- en rechterarm allerlei kanten op te zwaaien. Met de linkerarm was dit geen enkel probleem, maar met de rechterarm was het hier en daar erg pijnlijk.
‘Hier is wel wat aan te doen’, zei mijn altijd opgewekte dokter. Dit is een typisch geval van een ‘slijmbeursje’, een ontsteking van de slijmbeurs in de rechter bovenarm. Het is te verhelpen met ontstekingsremmers en eventueel fysiotherapie.
Ik ben maar begonnen met voorlopig alleen de ontstekingsremmers, in de hoop dat ik geen fysiotherapie hoef, waarvoor ik niet verzekerd ben. Dus nu die ik maar even rustig aan, hoewel het huis nog niet helemaal is afgeschilderd. Gelukkig heb ik een paar helpende handen in huis…..
En nu herinner ik me ineens weer wat me de vorige keer dat ik in mijn huis aan het klussen was overkwam, alweer bijna 20 jaar geleden. Toen moest ik het bekopen met een liesbreukje, door het al te enthousiast trekken en duwen aan zwaar meubilair. Ik wil graag stoer en krachtig overkomen en beschik zeker wel over de juiste inzet. Maar zo sterk ben ik eigenlijk niet! Toe ik op jonge leeftijd een vakantie lang ging werken in een inrichting voor geestelijk gehandicapte kinderen kon je me, nadat ik daar een paar weken gewerkt had, met een vinger omduwen. Ik was kilo’s lichter en slap geworden van alle inspanningen. Ik functioneer toch beter als ik werk met vooral het hoofdje, hoop ik dan maar…..
