Mijn moeder gaf mij enkele maanden voor haar sterven dit gedichtje van Geeske Wiersma op een tegel. Ik vind het mooi en het geeft me troost en het maakt het gemakkelijker voor mij om de zorg voor mijn kinderen los te laten. Ik zou het graag willen geven aan een andere ouder, maar weet helaas dat het niet bij iedereen op dezelfde manier zal binnenkomen als bij mij. Daarom zet ik het nu maar in mijn weblog voor al wie dit wil lezen.
NB Bij de witte vlek (ontstaan dit keer door de weerkaatsing van de flits) staat het volgende te lezen: “Ik vraag u niet mijn kinderen alle verdriet te besparen, maar wees wel hun troost als ze eenzaam zijn en bang”