Wie had kunnen denken dat ik ooit in dit katholieke dorp, ver van mijn eigen multiculturele ‘ambiente’, zou worden aangesproken op het al dan niet dragen van een hoofddoek. Het gebeurde gisteren.
Nadat we eergisteren voor het eerst na lange tijd wat andere mensen hadden gesproken dan elkaar, leek het wel of het lot daardoor een zetje in een bepaalde richting had gekregen. We kwamen tijdens ons uitstapje naar de supermercado zomaar drie mensen tegen die ons aanspraken. Eerst een Fransman en zijn vrouw en kleinkinderen die de overdekte markt zochten. Die wezen we hen, al wandelend en keuvelend in het Spaans, een taal die zijn kleinkinderen beter beheersten dan hij.
Daarna kwamen we iemand van de yoga tegen (waar wij nog niet mee zijn begonnen…..in april hopen we weer te gaan…..) en tenslotte een oorspronkelijk uit Algerije afkomstige jonge vrouw. Ahmad kent haar van een groepje actieve moeders dat een tijd terug hier een moskee wilde vestigen in het dorp. Of in ieder geval een ruimte waar de moslimgemeenschap hier kan samenkomen en de kinderen eventueel Koranles kunnen krijgen. Dat hele plan is na een enthousiaste start weer de mist in gegaan.
De vrouw begroet Ahmad enthousiast met de vredesgroet en roept uit dat ik nog mooier ben dan op de foto. Welke foto? De foto die Ahmad als avatar heeft op zijn whatsapp. Ze blijft maar uitroepen dat ik zo mooi ben. Ik denk: ‘overdrijf je niet een beetje. We hebben het hier over een vrouw van 65 jaar!’ Ahmad staat erbij te glunderen. Dan begint ze over de hoofddoek, die zijzelf overigens ook niet draagt. ‘Wij vrouwen horen eigenlijk een hoofddoek te dragen’, zegt ze met een glimlach. ‘Het is een opdracht van Allah en het is niet bedoeld voor Hem, maar voor ons. Om ons te beschermen.’ Waartegen? Tegen de begerige blikken van mannen en de jaloerse blikken van andere vrouwen. Ze blijft nog even doorgaan met haar uitleg waarom deze doek zo belangrijk zou zijn en ik laat haar uitpraten. Het beloofde paradijs, waarin je schoonheid vergroot zal worden komt ter sprake, maar ook dat Allah je schoonheid zomaar kan wegnemen. In het vuur van haar betoog herken ik de noodzaak die zij ervaart om de sluier te gaan dragen. ‘Ik wil ook ooit een hoofddoek gaan dragen’, verzucht zij. ‘Maar als je zo overtuigd ben dan je er één behoort te dragen, waarom draag je er dan geen?’ vraag ik haar. ‘Omdat ik zwak ben’, bekent zij.
‘Ik draag er geen meer, omdat ik na veel studie er niet van overtuigd ben dat dit een essentieel onderdeel van de islam als geloof is en dat het daarom zou moeten’, zeg ik tenslotte.
Lopend naar huis besef ik dat ik de paar keren dat ik een hoofddoek ben gaan dragen, dit deed omdat ik hoorde van andere mensen dat het goed zou zijn om er één te dragen. Nooit omdat ik het ergens gelezen had in alle 30 jaar dat ik me verdiepte in de Koran, de hadith en andere boeken over islam. Ik heb in al die jaren nooit helemaal vertrouwd op mijn eigen rede en wat ik zelf ontdekt had. Nu kan ik dat wel. En ik merkte dat ik nu naar deze vrouw kon luisteren zonder te gaan twijfelen aan mijn eigen mening, waarvoor ik ook zelf de verantwoording draag.
Wat wel een verschil is tussen mij en haar is het volgende: als ik er zo van overtuigd was als zij dat het Allah’s wil zou zijn dat ik een hoofddoek ging dragen, dan zou ik me geen minuut bedenken en er direct één over mijn hoofd draperen. Dat heb ik in het verleden ook een paar keer gedaan.
Maar ik heb die overtuiging niet.