Je hebt bedevaartsoorden en je hebt begraafplaatsen van heiligen waar mensen heengaan om rust en troost te vinden. Soms zelfs genezing. Je kan geloven in de heiligheid van een plaats of niet.
Zeker weet ik wel dat bepaalde plaatsten heel naar kunnen aanvoelen, zonder dat je altijd weet waarom en dat er ook plaatsen zijn waar je je juist heel prettig voelt. Vredige plekken, die je energie en inspiratie geven, zoals ook sommige muziek dat kan. Het is niet altijd duidelijk waar die vrede die je krijgt op zo een plek vandaan komt. Helemaal niet zelfs.
Vandaag gingen we naar de plek waar Ahmad in maart nog zocht naar Tagarnina (een distel die je kunt eten zolang het plantje nog klein is). Telkens als we op die plek komen en even gaan zitten op de rand van een oude ‘alberca’, (Een plek waar vroeger regenwater werd opgevangen en bewaard om er de beplanting mee te irrigeren en die nu droog is), dan ervaren wij een enorm gevoel van vrede.
Tijdens de wandel erheen horen we vogels fluiten en we komen langs klaterende beekjes, nu rijkelijk gevuld dor het regenwater dat gisteren gevallen is. Ik wil een filmpje maken van de geluiden van de natuur, nu eens een keer zonder muziek. Intussen loopt Ahmad met mijn Nikon met de zoemlens. Hij heeft vandaag weer zin om foto’s te schieten en daar een filmpje van te maken.
Onderweg komt ineens het mishandelde jongetje met de helm in mijn gedachten (zie vorig bericht). Een gaaf en gezond kind dat zonder goede reden voor het leven beschadigd is door brute mishandeling. De onrechtvaardigheid van het feit dat de dader gewoon zijn leven kan voortzetten na 6 jaar gevangenisstraf. Het breekt mijn hart en ik kan het niet loslaten en ik vergeet te filmen. Loop te piekeren over dit kind met mijn camera in de hand.
Op de ‘vredesplek’ ga ik zitten op de rand van de alberca. Ik voel wanhoop en verdriet  als ik aan deze jongen denk, bijna alsof het mijn eigen kind is. Wat maakt het ook uit wiens kind het is. Het is een kind dat eenzaam was in zijn doodsangst, een kind dat liefde verdient, zoals alle kinderen. Ik zit wat stilletjes en ondanks deze heel sombere gedachten voel ik wel hoe vredig deze plek opnieuw is. Ik hoor water kabbelen van een nabije beek. Er fluiten vogels en ik hoor bijen in een boom gonzen. De zon beschijnt me weldadig. Het is niet heet en niet koud, het is heerlijk. Ik voel nog steeds dat verdriet om dat kind maar ook die rust en dat alles wat ik verder wil onbelangrijk is. Alleen liefde geven is belangrijk. Intussen zie ik Ahmad her en der heen en weer lopen met zijn (mijn) camera. Ik zie dat hij geïnspireerd is en in een gelukkige flow bezig is zijn foto’s te schieten. Waarom ook niet. Ik gun het hem. Wie zegt dat ik altijd de films en foto’s zou moeten maken. We zijn een duo en het maakt niet uit wie de foto’s en de filmpjes maakt. Het geeft me een enorme rust dat hij dat nu doet. Ik zit daar zo fijn en zo kalm en wil me nauwelijks bewegen. De gemartelde jongen knaagt aan mij, maar ik weet dat ik dat moet loslaten. Ik kan hem niet helpen. Allah weet alles wat er gebeurt op deze wereld. Hoe sommige mensen zich gedragen als monsters, in het groot en in het klein. Allah geeft vrede in het hart van wie Hij wil. Moge deze jongen vrede krijgen en mogen mensen iets uitvinden waardoor men zijn schedel kan helen of bedekken op wat voor manier dan ook. De geneeskunde is vindingrijk. Moge Allah zijn verwondingen genezen. Moge deze jongen heel gelukkig worden. En die andere ook. Die jongen die eindelijk bevrijd is uit zijn kooi.
Hier het filmpje (fotopresentatie) van Ahmad. Hij is er zelf heel tevreden mee en ik zeg ook: ‘mooi!’