Ik ben geen type voor de barricades. Dat animo ontbrak bij mij al totaal in de 70er jaren, toen het mode was om voor van alles en nog wat de straat op te gaan en te demonstreren. Ik heb daar nooit aan meegedaan, omdat ik geen type ben om in een groep luid allerlei teksten te scanderen en met een spandoek te lopen. Ik zou me in zo een situatie totaal ontheemd voelen. Het past gewoon niet bij mij. Ik kan me herinneren dat ik toch één keer in mijn leven heb meegedaan aan een ‘sit-down staking’ op school. Ik voelde me min of meer verplicht om mee te doen met mijn schoolgenoten, maar zittend op de vloer van de schoolgang voelde ik me me totaal niet lekker in mijn vel. Het was alsof ik mezelf verloochende.
Vandaag bedacht ik me dat er toch wel één zaak is waarvoor ik me zou willen beijveren: zwaardere straffen voor mensen die kinderen mishandelen en voor het leven geestelijk en lichamelijk beschadigen. Ik vind dat in vrijwel alle gevallen, zowel in Nederland als daarbuiten mensen veel te gemakkelijk wegkomen met het stelselmatig folteren van een weerloos kind.
Het lijkt wel of mijn antenne voortdurend gericht staat op het detecteren van die kleine berichtjes in de krant en laatst zelfs op het nieuws van radio 1. In Israel is een jongen bevrijd die jarenlang door zijn ouders werd opgesloten in een kooi. Hij mocht daar per dag maar even uit. Niemand had het in de gaten tot de buren alarm sloegen, omdat zij een walgelijke stank roken vanuit het huis waar de zwaar verwaarloosde jongen woonde. Ik weet nog niet welke straf deze ouders zullen krijgen.
Dezelfde dag lees ik in het AD een bericht over een jongen in Nieuw Zeeland die zo zwaar is mishandeld door een (stief? pleeg?)ouder. Dat zijn schedel gedeeltelijk is verbrijzeld, waardoor hij zijn hele leven een helm zal moeten dragen. Verder heeft hij een hersenbeschadiging en nog diverse andere ernstige verwondingen. De dader kreeg 6 jaar gevangenisstraf. De pleegouders die momenteel voor deze jongen zorgen zijn daar heel verontwaardigd over. De rechter die het vonnis uitsprak moest huilen toen zij de verwondingen van de jongen moest benoemen. Maar zij kon geen zwaardere straf geven, omdat de wet nu eenmaal deze straf voorschrijft.
Ik zou graag op een barricade staan om te bepleiten  dat de straffen voor het mishandelen (soms tot de dood erop volgt) van een kind zwaarder worden. En dat deze mensen voor hun leven onvruchtbaar worden gemaakt en dat erop wordt toegezien dat zij nooit meer in aanraking komen met kinderen.