Ik heb twee treindagkaartjes gekocht bij AH. Een tijdje terug. De bedoeling was daarmee heel relaxed naar Heerlen op en neer te gaan om mijn lieve, oude vader op te zoeken. Maar dat kan helaas niet doorgaan, omdat zijn vriendin zich niet lekker genoeg voelt om ons te ontvangen. Het helpt niet als ik zeg dat we niets anders hoeven dan een een kopje thee ofzo. Zij wil altijd groots uitpakken en dat gaat nu niet. Dus het gaat niet door.
Maar de kaartjes moeten wel gebruikt worden voor 17 juni 2012. Ik heb nu besloten met Ahmad naar Stavoren te gaan. Ik heb dat altijd een intrigrerend plaatsje gevonden, na het sprookje van het desbetreffende vrouwtje gelezen te hebben. Voor aanstaande zaterdag heb ik onze E-tickets uitgeprint. Lekker eens even de andere kant van Nederland bekijken, een kant die Ahmad nog niet kent. Misschien kunnen we Sneek en Hindelopen ook even aandoen en wellicht een bootje huren om even op het water te peddelen. Vis eten lijkt mij ook een reuzeplan.
Lekker even samen heel ver weg zijn. Ver van kinderen en kleinkinderen. Ik gun ze een dag lang het rijk alleen in mijn huis. Kook maar wat jullie lekker vinden, kinders! Ruim wel nog even op voor we thuiskomen. Dat staat gepland op 23.30.
Ik verheug me nu al. Ahmad verdient het. Hij keek de laatste dagen wat sipper uit zijn toch al melancholische ogen dan normaal. Zodat we hem vroegen wat er was. “Qué pasa, chequillo?” Ahmad is altijd eerlijk. Hij wilde aandacht van mij, meer dan hij kreeg. Toen ik sprak van een taart die nu even gedeeld moest worden, zei hij dat hij liever de hele taart had 😉
Zaterdag ben ik enkel en alleen voor hem. Een dag lang en we reizen bovendien als vips (met een gratis toeslag eerste klas). Er wordt niks meegenomen dan een flesje water. We gaan ons lekker laten bedienen op terrassen en in restaurants.
Inshallah….
De voorpret hebben we nu alvast.