Als het moet kan ik het nog. Dat heb ik mogen ervaren. Ik heb maar twee dagen rondgehangen. Toen begon Ahmad licht te hoesten en te snotteren en werd hij degene die bediend moest worden. En ja, dat ging best, omdat ik al een beetje aan het opknappen was. Bovendien ligt de rol van blijde zuster bloedwijn me heel goed. Ik kan deze heel zwierig en zonnig vervullen. Ik word er gewoon zelf helemaal blij van.
En het kan niet op! Mijn dochter heeft haar voet lelijk verstuikt op een feest. Dus ik heb ook al een paar dagen moeder en kind als logee. Ik mag nu nog eerder opstaan om de kleine op tijd naar school te brengen (een half uurtje slechts met de auto). Ik loop met krachtige, verende tred alles achter iedereen op te ruimen en iedereen van spijs en drank te voorzien. Alsof ik weer 20 ben!
Fietsend begeef ik mij naar de tandarts en laat me heerlijk boren en vullen, om op de terugweg snel nog even een cadeautje voor de juf op school te kopen.
Ah, daar komt mijn zoon binnen! Hij is even naar het park geweest met de kleine op zijn fietsje zonder zijwielen. Tijd om magen te vullen!
Nu weet ik waar de kracht vandaan komt…..het is het “nodig zijn”! Ik voel me weer sterk!