Zaterdag rijden we naar Sevilla vanwege een bruiloft van een zoon van Ahmads broer Manolo. We zullen daar bij een verzamelpunt de andere bruiloftsgasten ontmoeten. Zij worden met een bus naar de plek van het bruiloftsfeest gereden, in een cortijo ergens op het platteland. Wij zullen er achteraan rijden, want wij willen niet al te lang op het feest blijven.
Daarna gaan we naar de zus van Ahmad, Ramona. Zij woont in een buitenwijk van Sevilla. We halen haar en haar man Miguel op om ze naar Alhaurin te brengen. Ze komen een tijdje bij ons logeren.
Miguel had vroeger een bar, waar hij de hele dag en avond in werkte, maar sinds hij een beroerte heeft gehad gaat dat niet meer. De bar is verkocht en hij zit nu thuis. Dat werd ook tijd, want hij is inmiddels 65 jaar. Aan de beroerte heeft hij gelukkig geen lichamelijke klachten overgehouden, maar helaas is hij wel wat van zijn geestelijke vermogens verloren. Hij herinnert zich veel dingen niet en het denken en praten gaat niet meer zo soepel.
Maar hij weet nog heel goed wie Ahmad (voor hem Paco) is. Zegt dat Paco zijn beste zwager is en vraagt elke dag aan Ramona ‘wanneer gaan we naar hem toe?’ Hij is weliswaar veel van zijn geheugen kwijt, maar hij weet nog heel goed dat hij met Paco als jongen het land bewerkte. En dat ze elkaar na het oogsten met aardappels bekogelden. Ik hoop dat we hun een fijne vakantie kunnen bezorgen.
Vandaag gingen we naar de slager om alvast wat vlees in te slaan. Het leek vanachter de ramen weer een mooie dag te worden, maar dat viel tegen. Er stond een schrale wind uit het oosten die door onze dunne vestjes heen blies. We zijn verder niet meer naar buiten geweest.