Dit jaar zijn ze er weer, zoals alle jaren. De verkopers op het strand, die in het hete zand voort sjokken met hun waren. De meesten zijn zwarte Afrikanen, maar ik zie dit jaar ook wel wat mannen van ander ras. Het zijn altijd mannen die dit werk doen. Ze lopen met overwegend identieke waren te leuren. Tasjes, hoedjes, petten, zonnebrillen, horloges, zomerkleding, kleden, enzovoort. Ik denk niet dat het ‘kleine zelfstandigen’ zijn. Ik heb de indruk dat ze in loondienst werken voor een organisatie, waarschijnlijk nog slecht betaald ook. Ik stel me voor dat het illegalen zijn, van wie het paspoort is afgepakt of al ‘verloren’. Mannen die hard moeten werken om hun reis in een wankele boot naar dit beloofde land terug te betalen. Naar wat de vrouwen intussen moeten doen wil ik liever niet raden. Misschien zie ik het te somber en heb ik ten onrechte medelijden met deze ‘moderne slaven’. Misschien zijn het wel gewiekste zakenjongens, maar zo komen ze niet op mij over.
Gisteren zag ik een grote uitzondering op deze meestal wat uitgebluste kooplieden. Een man die behangen was met een enorm aantal plastic zakken en daarbij ook nog zijn t-shirt in schouders, nek en rug had volgepakt met zakken met waren liep zingend en bellen blazend over het strand. Zijn witte tanden bloot lachend en zo te zien niet gehinderd door de hitte, riep hij de menigte toe: ‘Kom maar kopen! Ik ben een wandelende Cortes Ingles (is warenhuis)’. Zijn vrolijke gezang en ritmische handgeklap werkte aanstekelijk en al gauw had hij een kring mensen om zich heen, fotograferend en sommigen zelfs meezingend en klappend. Met name kinderen renden naar hem toe, als betoverd door zijn aantrekkelijk uitziende ‘bellenblaas’. Elk kind wilde wel zo een ding en de ouders, aangestoken door het goede humeur van deze uitbundige verkoper, trokken zonder aarzelen hun portemonnee. Zingend liep de moderne Tijl Uilenspiegel verder en een eindje verderop had hij al snel weer een groep kinderen om zich heen. Diverse kinderen kregen van hem de high five, omdat het bijna elk kind lukte zijn ouders over te halen iets te kopen bij deze leuke ‘speelgoedman’. Wervelend en bellen blazend vervolgde hij zijn weg.