Stond vanmorgen een beetje aangeslagen op, zoals je dat wel vaker hebt na vervelende dromen. Ik droomde dat ik in een auto reed en dat ik moest afremmen voor een kruising. Maar er lagen allerlei obstakels onder mijn voeten en ik kon niet goed met mijn voeten bij de rem en de koppeling.
Op het laatste nippertje weet ik te remmen en kan ik toch de bocht naar links nemen zonder ongelukken. Dan gaat het verder, eerst door ogenschijnlijk landelijk Spaans landschap, maar dan wordt de omgeving steeds grimmiger. Ik bestuur nu ineens een vliegtuig en vlieg tussen naargeestige, grijze betonnen gebouwen, die donker en naar zijn om te zien. De enorme flats worden steeds hoger en ik cirkel met mijn vliegtuig ook steeds hoger tussen de enorme en akelige grijze torens door. Er is geen levend wezen te bekennen. “Hoe kunnen mensen leven in deze gebouwen,” verzucht ik. Dan merk in ineens dat ik tussen de gebouwen gevangen zit. Er is geen uitweg. Ik zie geen lucht meer, maar waar ik dacht dat een opening was is een muur. Ik cirkel rondjes met mijn vliegtuig in een spiraal naar beneden, zoekend naar de ingang naar dit doolhof waardoor ik gekomen ben. Dan word ik wakker, omdat de wekker gaat voor het ochtendgebed.

Na het ontbijt heb ik geen zin om te schrijven. Het beklemmende gevoel van de droom kleeft nog aan me. Ik besluit mezelf te verwennen. Vandaag ga ik lekker een beetje tv kijken naar uitzending gemist.
Ik wil beginnen met het nieuws te lezen en te kijken. Direct word mijn oog getrokken door het kopje ‘Peuter dood na strafdouche door vader’. Had ik het maar niet gelezen. Met ontzetting lees ik dat een vader zijn tweejarige dochtertje wilde straffen met een koude douche (hoe gemeen is dat al!). In plaats van de koude kraan zette hij een gloeiendhete straal op het kleine meisje dat gilde van de pijn. Pas later zou hij opgemerkt hebben dat het kind brandwonden had gekregen. In het ziekenhuis is het peutertje overleden aan haar verwondingen. Haar ruggetje was dermate verbrand dat vitale organen in haar kleine lichaampje waren uitgeschakeld. De vader beweert nu dat hij zich vergist heeft en niet wist dat hij de warme in plaats van de koude kraan heeft opengedraaid.
Ik ben door dit verhaal dermate van mijn stuk geraakt dat ik nu zeker weet dat ik vandaag niet verder kan schrijven aan mijn boek. Ik heb zeker een dag nodig om bij te komen van dit onverkwikkelijke verhaal.