k ben aan koken en zoals gewoonlijk doe ik dat met mijn digitale radio aan. Met de Iphone in de zak van mijn schort en oordoppen in mijn oren luister ik naar radio 1. Geweldig vind ik het, dat ik op die manier glashelder radiozenders kan beluisteren. Dat terwijl ik een jaar geleden nog zat te klooien met oordoppen in mijn toenmalige mobieltje, die ik bij wijze van antenne tegen het keukenraam moest plakken om via de microfoon wat te kunnen horen. Dat was voordat ik de Iphone had. Wat een mogelijkheden geeft dat ding! Ook al heb je geen mobiel internet, met de vele WIFI spots kom je alsnog een heel eind.
Ze zijn de overledenen van de vliegtuigramp aan het herdenken, een groots gebeuren met heel veel aanwezigen tot en met de koning en koningin. De namen van alle inzittenden met daarbij hun leeftijd worden achter elkaar opgenoemd door familieleden, die uit allerlei uithoeken van de wereld zijn toegestroomd.

Terwijl ik in mijn pan sta te roeren springen tranen in mijn ogen bij het horen van vooral de namen van kleine kinderen en jonge mensen. Ik hoor de emotie in de stem van degenen die de namen oplezen, als ze het hebben over hun lieve broer of dochter, etc.
Heel erg ontroerd ben ik door de woorden van een 13-jarig meisje dat in haar blog haar gevoelens heeft beschreven over het gemis van haar beide ouders. Wat weet zij haar gevoelens goed onder woorden te brengen! Wat een wijs kind en wat een fantastische schrijfster.
Mooi, hoor. Goed dat deze mensen niet vergeten worden en nog een keer met naam en leeftijd genoemd mogen worden in het openbaar. Van velen zijn niet eens meer lichaamsresten gevonden. Deze herdenking is tenminste iets.
Ik wens alle met dit verschrikkelijke verlies geconfronteerde familieleden en vrienden met heel mijn hart veel sterkte bij de verwerking hiervan.