Heerlijke dagen waren het, zonder pc. Ze leken langer te duren en er was meer gevoel en meer tijd voor alles. Ik heb genoten van mijn twee jongste kleinkinderen en ik voelde me weer een beetje zoals vroeger, dag en nacht omringd door kroost. Zolang ze geen ruzie maken en niet zeuren is het heerlijk temidden van kinderen te zijn. En dat deden ze weinig, zeuren, en als het al gebeurde, dan wist ik het snel de kop in te drukken, veel beter dan vroeger. Het “overwicht” dat ik uitstraalde was kennelijk zo groot, dat zelfs in de speeltuin wildvreemde kinderen me toestemming vroegen of ze naar de WC mochten. Ze dachten dat ik “bij de leiding hoorde”. Zoiets was in mijn jongere jaren ondenkbaar. Ik was al blij als ik mijn eigen 4 koters in het gareel kon houden.
Toen ik nog werkte raakte ik thuis bijna nooit een pc aan. Dat deed ik al genoeg op mijn werk, vond ik. Naast het uittypen van mijn verslagen keek ik ook mijn email na op het werk en thuis had ik mijn handen en gedachten vrij voor andere zaken.
Maar nu, sinds ik niet meer werk, heb ik dit virtuele dagboek, dat ik ongegeneerd deel met de hele wereld. Ik houd van schrijven en aangezien je dat tegenwoordig niet meer doet in een schriftje ga ik los op mijn toetsenbord. Van het één komt het ander. Internet is een uitgestrekt veld met vele vergezichten en hoekjes envoor je het weet zit je met een te krom ruggetje veel te lang achter de pc.
Maar daaraan wil ik perk en paal stellen. Het is weer genoeg voor vandaag. Zonder mij gaat het internetverkeer ook wel door. Ik geef mezelf minder pc-tijd. Als ik kinderen in het gareel kan houden, dan moet het bij mezelf ook lukken!