Bij kinderen is het nog wel een beetje te doen, ruzies beslechten. Maar bij grote, volwassen kinderen is dat wel even anders. Je kunt er niet mee volstaan met te zeggen dat ze elkaar een handje/ kusje moeten geven en de vrede is weer getekend. Nee, als vowassenen ruzie maken ligt dat veel gecompliceerder en is het vrijwel altijd verbaal. En wat is ingewikkelder dan de taal! Een misverstand is zo in het leven geroepen, maar om het te verwijderen zijn meestal erg veel woorden nodig.
Als het om mijn kinderen gaat, die allevier Afghaans bloed hebben en daardoor een pittig karakter, dan is het extra moeilijk. Ik weet dat ze heel veel van elkaar houden en heel goed met elkaar omgaan (meestal), maar als er een ruzie is, dan vliegen de vonken er van af. Dan lijkt het of het nooit meer goed zal komen. De dingen die ze elkaar dan naar het hoofd slingeren zijn niet mals, maar zeer hard te verteren.
En ik sta daar dan tussen, als een telefonische praatpaal. Er wordt niet alleen van mij verwacht dat ik goed luister naar een ieder, maar ook nog dat ik de “goede antwoorden” zal geven. En dat zijn de dingen die een ieder graag wil horen. Ik probeer dan zo rechtvaardig mogelijk te oordelen, maar ook ik ben natuurlijk maar een mens. Ik vind het verschrikkelijke momenten, die ruzies en hoop en bid alleen maar dat het snel goed komt. Want ik zie mijn kinderen graag lachen en dollen met elkaar als vrienden voor het leven.
3 Juli was een spannende dag. We zouden bij mij in de tuin met alleen familie de verjaardag van mijn jongste dochter vieren met een barbecue. De avond ervoor ging er iets helemaal mis. Mijn kinderen waren gezamenlijk naar een feest geweest en daar was iets gezegd of misschien ook niet gezegd dat helemaal verkeerd gevallen was. Er ontstond een knaller van een ruzie, waarbij drie van mijn kinderen betrokken waren. De volgende ochtend was deze nog niet opgelost en het leek erop dat de barbecue zou moeten gaan plaatsvinden met een gespleten gezin. Daarin had natuurlijk niemand zin en ik evenmin.
De ruzie duurde voort en in de hilarische spanning kreeg ik ook nog wat vegen uit de pan. Het leek erop dat drie van mijn kinderen nu gezworen vijanden zouden blijven voor het leven. Althans dat lieten ze me geloven. Gelukkig bleef ik hopen op een goede afloop, omdat de ervaring leert dat deze ruzies altijd heel heftig maar ook kort van duur zijn. Hooguit twee of drie dagen. Maar de het voorgenomen feest moest wel die dag nog gevierd worden!
Gelukkig kreeg ik om 16.00 uur het verlossende telefoontje. Alles was weer goed. Mijn dochters kwamen eensgezind met het vlees en de andere boodschappen aanzetten. In een mum van tijd hadden mijn dochters en ik het vlees gehakt en gekruid. Ahmad, de expert, had al een geweldig vuurtje gestookt op de barbecue. De mannen waren eensgezind aan het voetballen met de kleintjes. De stemming was top!
En zo kon het zijn dat aan het eind van een enerverende dag we uit volle borst “lang zal ze leven” de tuin in schalden en dat de twee zusjes zelfs op de valreep nog even een gezamenlijke vakantie regelden. De jongste bleek met haar vriend en kind het huisje op de camping  nog te kunnen huren naast dat van haar grote zus. Dat huisje bleek nog vrij te zijn en werd verhuurd met korting. Vrijdag a.s. gaan mijn schatten met zijn allen met vakantie naar Limburg.
Ik ben een heel gelukkige moeder en hoop en bid dat ze het heel fijn gaan hebben samen! Zonder ruzie!