Tijd glipt weg als los zand door mijn handen. Ik heb altijd een excuus gehad als ik er niet aan toe kwam om iets te doen. In volgorde van de fases van mijn leven: school, studie, werk, kinderen, werk…. Logisch toch dat ik het te druk had om mijn dromen te verwezenlijken: een schilderij maken, een boek schrijven, een choreografie maken voor een dans. Niet dat dit nu belangrijk is. Niemand zit erop te wachten. Maar toch voel ik een soort onvoldaanheid dat er maar niets van mijn voornemens terecht komt. Vroeger niet en nu niet, terwijl ik nu sinds 7,5 maanden niets anders te doen heb dan het zorgen voor logement en bewassing van mezelf en nog twee anderen.
Neem een voorbeeld: vandaag. Ik zou vandaag iets meer tijd hebben, omdat dinsdag niet mijn dag is om te gaan sporten. Ik heb nu een idee voor een boek. Geen kort verhaal, want ik weet dat ik daarvoor veel te lang van stof ben. Als ik een keer begin wordt het een lang verhaal. Ik had me voorgenomen om minstens een uur te gaan zitten met een leeg word-document voor mijn neus en domweg te beginnen met schrijven. Maar het is niet gelukt.
Want hoe verliep de dag. Ontbijt, wasje draaien, even koran lezen, naar de pc, mailtjes lezen en beantwoorden, hoepla, daar popt iemand op in messenger. Even bijpraten. Daar belt een excollega. Tijd voor koffie! Daarna verder achter de PC, even artikel lezen over halal en biologisch vlees. Is dat er? Nee, je moet kiezen. Peperduur en biologisch of halal maar onverantwoord en niet biologisch. Tijd om te bidden! Heeee, daar komt mijn dochter Leila op bezoek. Even een kopje thee en babbelen. We vinden dat ik naar de kapper moet. Ik zie eruit als een heks, vindt ook Ahmad complimenteus. Als Leila weg is, gauw kapper bellen voor afspraak morgen. Oei, tijd om te eten. Klaar. Tijd om alvast te koken voor zoon vanavond en morgen op werk en voor ons voor morgen.
Het is nu 19.00 uur. Om 19.30 eindigt de werkdag van Shabnam. Chillout time. DWDD en even verstand op 0 bij GTST. Dan….boekje, filmpje, praatje, naar bed!
Weer een dag verlummeld.