Ik zocht een handig onopvallend tasje voor mijn nieuwe camera. Keek daarvoor naar Youtube, maar de echte (en bovendien dure) cameratasjes overtuigden me niet.
De clou zit hem er juist in dat ik het tasje altijd bij me wil kunnen dragen en dat dit niet moet opvallen en dat mensen zeker niet op het eerste gezicht moeten denken dat ik altijd met een camera op zak loop.
Ik had een smal langwerpig buideltje in gedachten met een lang hengsel dat ik kruiselings over mijn schouder kan dragen. Een ritsje of klepje vanboven, zodat ik de camera er soepeltjes in en uit kan laten glijden.
We gaan naar Torremolinos, toeristisch oord voor vele pensionados del norte. Overal is uitverkoop, want het hoogseizoen loopt te einde. Alsnog zie ik veel mensen in een korte broek en in de bekende, meestal gebroken witte kuitbroek. ‘Matador de pasion’, zeg ik tegen Ahmad (‘passion killer’).
In de derde Marokkaanse lederwarenwinkel vraagt de ijverige verkoper me direct wat ik zoek. ‘Ik zoek een klein tasje voor deze camera.’
De man laat me een tasje zien van achter zijn toonbank, een zacht leren bruin tasje met drie zwarte ritsjes, keurig afgewerkt en gevoerd. Model paspoortenbuideltje (zo een ding dat je onder je kleding kan verstoppen).
‘Deze verkoop ik veel’, zegt hij. ‘Tien euro. Geef de camera, dan laat ik zien hoe hij past.’ Ik geef de camera niet weg. ‘Ik ben bang dat het ritsje krast over mijn schermpje’, zeur ik. ‘Neenee’, zegt de man beslist. ‘Ik verkoop ze voortdurend voor telefoons en al dat soort zaken. Voel maar hoe zacht dit ritsje is en vergelijk het met de ijzeren rits van die koffer.’ Ik moet toegeven dat het een heel verschil is. Eigenlijk is het gewoon een fantastisch tasje. Precies wat ik in mijn hoofd had. Maar dit is de eerste winkel en misschien moet ik eerst nog even verder kijken.
‘We komen zo terug’, zeg ik. ‘Ik wil eerst nog even verder kijken’ ‘Nee’, dringt de man aan. ‘Neem deze. Hij is echt perfect. 8 Euro.’ ‘Ja, dat is goed’, zeg ik. ‘Maar ik wil ook nog even in andere winkels kijken en dan kom ik misschien terug.’ ‘7 Euro’. zegt de man en hij pakt het tasje al in. Eigenlijk houd ik niet van dit opdringerige gedrag, maar dan bedenk ik me dat 7 euro geen geld is voor zo een mooi en goed afgewerkt tasje. Het is bovendien wat ik in gedachten had. ‘Ok’, zeg ik dan en pak mijn portemonnee. ‘6 Euro zei je toch’, probeert Ahmad nog, maar daar trapt de man niet in. ‘Dat kan echt niet’, zegt hij beslist. Ik geef hem zijn 7 euro.
Later in de auto bekijk ik het mooie tasje nog eens goed. Zacht donkerbruin leer, in geometrisch gelijke stukjes aan elkaar genaaid. Met drie ritsjes en elk vakje is gevoerd met mooie stof. De draagriem is zacht voor de hals, vervaardigd van een zwart stevig lint en ook nog verstelbaar in lengte.
Ik denk aan al het werk dat gedaan is om dit tasje te maken. Eerst het wassen van het leer, een verschrikkelijk werk, uitgevoerd in een ondraaglijke stank. Dan het naaien van de stukjes leer in de vorm van een perfect vierkant tasje en vervolgens het plaatsen van de ritsjes en het voeren van elk vakje. Het is vakwerk en met precisie uitgevoerd. Hoeveel hebben de mensen verdiend voor hun bijdrage aan het tot stand komen van dit tasje voordat het in mijn gretige vingertjes terecht kwam voor een habbekrats. Dat moet veel te weinig zijn! Ik streel het  zachte leer van het tasje met mijn hand en ik voel enerzijds verdriet om de onrechtvaardigheid van dit alles en tegelijk ook dankbaarheid dat ik mag genieten van zo een mooi uitgevoerd exemplaar van een tasje. Mijn dank gaat uit naar de vaardige handen die hieraan gewerkt hebben.