Vannacht werd ik om een uur of 3 wakker om een plasje te doen. Vrij normaal voor mij. Meestal schuifel ik in donker weer terug mijn bed in en val vervolgens onmiddellijk weer in slaap. Maar dit keer niet. Ik bleef wakker. Tot een uurtje of 5.
Eigenlijk is dat helemaal niet zo erg. Ik heb het idee dat je toch wel uitrust als je in je bed ligt, ook al slaap je niet. Soms vraag ik me zelfs wel eens af of slapen en dromen wel altijd meer verkwikt dan met je ogen dicht liggen nadenken.
Ik voel me in ieder geval niet meer moe dan anders vandaag. Integendeel.
Wat ‘ging er allemaal door me heen’ vannacht? Een hele trein van gedachten, beginnend bij één van mijn oogappeltjes, met wie het niet zo goed gaat. Ik dacht een tijdje aan haar en besefte weer eens dat ik veel van haar houd, maar dat ik niet haar problemen voor haar kan verwijderen als een toverfee. De gedachte dat dit zou moeten kunnen heb ik al lang achter me gelaten. Ieder heeft recht op zijn/ haar levenslessen. Wat ik wel een geruststellende gedachte vond is dat ik haar hoe dan ook altijd zal helpen waar nodig en mogelijk en daarmee was dit onderwerp afgehandeld.
Daarna kwamen andere gedachten voorbij, zoals het uiterlijk van dit weblog dat ik veel te schril van kleur vond. Daar zou ik vandaag wat aan gaan doen. Dus…….onderwerp afgehandeld.
Toen ging ik nadenken over de zin van dit weblog en überhaupt de zin van het dingen delen met mensen in woord en beeld. Ik heb al lappen volgeschreven en nu besef ik dat dit de helft nog niet dekt van wat er werkelijk allemaal gebeurd is in mijn leven. Maar moet dat dan gedeeld worden? Wanneer is iets zinvol om te delen en wanneer niet? Wanneer heeft een ander iets aan een door mij opgeschreven ervaring of fotootje/ filmpje? Hoe meer ik daar over nadenk, hoe stiller ik word.
Al wat ik heb meegemaakt en nog meemaak is voor mij bedoeld. Het is mijn levensles. Zo hebben andere mensen ook hun ervaringen, die voor hen bedoeld zijn. Wat bezielt mij toch om mijn huis- tuin- en keukenervaringen te delen met anderen? Wat wil ik ermee bereiken?
Ik merk dat ik steeds minder behoefte heb om dingen te delen en steeds meer om eerder responsief te zijn voor wat er op me afkomt. Elke dag is een nieuw avontuur en schoonheid ligt voor mij in het simpele. Zodra je alles ontdoet van ambitie, verlangen, verwachtingen, oordelen, etc. blijft alleen de verwondering over, het kijken en luisteren en voelen naar wat is. Dat is voor mij nu belangrijk.
Het afleggen van veel ballast zoals dingen moeten of wensen voor mezelf is me al aardig gelukt. Maar wat er nog lang niet uit is bij mij is het oordelen. Vrijwel alles dat voor mijn ogen of oren of andere zintuigen komt beoordeel ik nog te veel. Het is er helemaal ingesleten. Een soort innerlijke rechter die met een geheven vingertje alles van commentaar voorziet. Dat eigenwijze rechtertje wil ik nu tot de orde roepen. Ok, ik mag mezelf gerust met een kritisch oog bekijken (graag zelfs en juist o zo noodzakelijk!), maar……..(zeg ik tegen mezelf): Laat de wereld om me heen zijn zoals die is. Kijk ernaar zonder oordeel en met compassie. Dat geeft zoveel meer rust en vrede 🙂