Ofwel een cataract is iets dat veel voorkomt bij oudere mensen. Als kind schrok ik als ik het woord staar hoorde noemen. Ik geloof dat deze aandoening toen ook nog niet zo goed behandelbaar was als tegenwoordig. Ik wist weinig of niets van wat het inhield, maar zag als schrikbeeld een oude mevrouw voor me met haar nietsziende ogen op oneindig. Op haar iris lag een dun laagje blauwige mist. Waarschijnlijk verwarde ik in mijn onwetendheid staar met andere oogziektes en klopte er helemaal niets van dit beeld. Staar stond voor mij gelijk aan blind worden of al zijn.
Nu heb ik het zelf en ik weet dat mijn beeld van vroeger niet klopt. De staar is bij mij begonnen in maart van het vorige jaar. Vooral in het schermer-donker zag ik ineens op mijn fiets verkeer niet goed aankomen. Daarna moest ik een keer na een familiefeestje terug rijden van Ypenburg naar Den Haag in de spiksplinternieuwe volkswagen scirocco van mijn kinderen. Het was donker en regenachtig en ik zag geen hand voor ogen met de lenzen die ik in had. Met het zweet in mijn handen kwam ik uiteindelijk toch bij mijn huis aan,
Toen wist ik dat het tijd was voor een bezoek aan Pearle ;-). Het rechteroog was dramatisch achteruitgegaan en bij Pearle dachten ze aan een beginnende staar. Een bezoek aan de oogarts wees uit dat ik inderdaad staar begon te krijgen aan het rechteroog. Het enige wat de specialist deed was een sterkere bril/ contactlenzen voorschrijven. Met aangepaste contactlenzen heb ik me weten te behelpen tot de dag van vandaag, maar het lekkere gevoel dat ik eerder had als ik auto reed en het gemak waarmee ik tv keek en boeken las is nu verleden tijd.
Onlangs heb ik weer nieuwe contactlenzen laten aanmeten door Pearle. Ook het linkeroog bleek nu achteruit te zijn gegaan.
Ik word hiervan steeds onzekerder. Hoe snel gaat het proces van de voortwoekerende staar, vraag ik me af. Echt met plezier ergens naar kijken doe ik al lang niet meer. Er hangt een voortdurende grauwsluier voor met name mijn rechteroog.
Vorige week belde ik de oogarts met het idee dat het vast wel maanden zou duren voordat ik een afspraak kreeg. Ik had geluk. Er is iemand uitgevallen en voor vandaag heb ik een afspraak.
Rustig wacht ik af in de zeer ongezellige wachtgang. Een wachtkamer kan je het niet noemen. Ik zit te midden van anderen in een lange gang die uitkijkt op een aantal deuren. Er is zeer schaarse verlichting en er ligt nergens leesmateriaal, alsof men heeft gedacht: ‘Het betreft hier toch mensen met een slecht zicht, dus laten we geen moeite doen de omgeving duidelijker of gezelliger te maken. Ik neem me voor straks wat te gaan overdrijven over mijn ongemak. Ik ben het geklungel met steeds sterker wordende en alsnog niet optimale contactlenzen zat. Ik wil een oplossing! Dat is een operatie, waarbij je nieuwe lenzen in je ogen geplaatst krijgt die een perfect zicht in de verte gedurende de rest van je leven garanderen.
Ik wordt geroepen en een assistente kijkt alvast hoe ‘goed’ mijn zicht nog is. Daarna druppelt ze iets gemeens in mijn beide ogen, dat mijn pupillen zal verwijden.
Vervolgens moet ik weer wachten in opnieuw een duistere ruimte. In het midden staat wel een leestafel met enkele bladen erop. Met het tijdschrift bijna tegen mijn neus lees ik ‘mijn geheim’ in de schaars verlichte ruimte. Van een aardige mevrouw (een vrijwilligster) krijg ik een kopje koffie aangeboden. Als laatste word ik eindelijk geroepen door de specialist himself.
‘De ogen zijn behoorlijk achteruit gegaan, hè,’ zegt dr Busch, die vandaag veel toeschietelijker lijkt dan de vorige keer. ‘Inderdaad’, zucht ik. ‘Ik denk dat we daar wat aan moeten gaan doen,’ zegt hij dan uit zichzelf tot mijn opluchting.
Na enig onderhandelen over de diverse mogelijkheden wordt door ons gezamenlijk het besluit genomen om beide ogen tegelijk te opereren. Dat zal gaan gebeuren in december van dit jaar, omdat ik over twee weken voor drie maanden weer naar Spanje ga.