Toen ik in deze buurt kwam wonen, werd deze nog hoofdzakelijk bevolkt door blanke Nederlanders. Ik bracht mijn drie jongste kinderen naar de dichts bijzijnde school, waar ze toen nog met een meerderheid aan blanke kindertjes in de klas zaten. Toen ze school verlieten in groep 8 telden de gezichten een veelheid van kleuren.
Vóór mij had een gezin met vier kinderen gewoond in het huurhuis dat ik aangeboden kreeg. De ouders waren inmiddels bejaard geworden en hun kinderen waren allen het huis uit. Zij hadden vanaf het ontstaan van deze vredige woonwijk in dit huis gewoond en met veel plezier. De goede sfeer die ze achterlieten voelde ik, toen ik voor het eerst in mijn huis kwam.
Er waren in die tijd veel ouderen in mijn buurt, die hun kinderen in Vrederust hadden zien opgroeien en naar tevredenheid hier waren blijven wonen. Eigenlijk ging niemand van die oude generatie van ‘eerste bewoners’ hier weg, tenzij het niet anders kon. Omdat zij hetzij wegens gezondheidsredenen naar een bejaardenhuis moesten of omdat zij gewoon stierven.
Toen ik hier kwam wonen trof ik dus een mengeling van buurtbewoners aan: grijsaards en jonge gezinnen met kinderen. Altijd was het grasveldje voor mijn huis bezaaid met spelende kinderen. De oudjes keken ernaar vanaf hun balkons in de portiekflat tegenover me en naast me. Hun gezichten waren voor mij en mijn kinderen heel vertrouwd. Zo had je de ‘mevrouw met het rode vestje’, die altijd glimlachend op de kinderschare neerkeek, En natuurlijk de oma van Leroy, die altijd snoepjes gaf aan de kinderen. Het oudere echtpaar in de portiekwoning op de hoek, waarvan de man zich de tuin rondom zijn beneden portiekwoning had toegeëigend. Hij had er een schitterende rozentuin van gemaakt en aan de muur van zijn woning hingen een heleboel nestkastjes. Zijn balkon puilde uit van de schitterend bloeiende planten.
Ik maakte vaak een praatje met het echtpaar dat regelmatig over het balkon hing uit te kijken naar al het leven op het grasveld voor hen. Na de dood van zijn vrouw raakte de man verward en nu woont hij er niet meer. De rozen in zijn tuin zijn door de plantsoenendienst vervangen door niet bloeiende woekerstruiken. De vrouw met het rode vestje is jaren geleden overleden aan darmkanker en de oma van Leroy is na de dood van haar man ook verhuisd. Maar er wonen nog steeds wat bejaarden, die ik al jaren van gezicht en van groeten ken. Zij zullen het eens ook laten afweten, want niemand heeft een eeuwig leven.
Voor de oudere buurtbewoners in de plaats zijn gezinnen in de plaats gekomen en veel daarvan brachten hun cultuur van herkomst mee, waardoor de wijk een gezellig multicultureel aanzien kreeg. Ik woon in een prachtwijk krachtwijk voor mensen met een smalle beurs. Maar wel een schitterend groene wijk met nog ongekend veel ruimte tussen de woningen. Bovendien wonen we vlak naast natuurgebied ‘de Uithof’ en 15 minuten fietsen van het strand..
Ik vind dat ik bof met mijn buren aan weerskanten en ook voor en achter me zie ik alleen maar fijne mensen. In de portiekwoningen tegenover mijn huis zijn een aantal gezinnen komen wonen, die regelmatig een feest organiseren op het grasveld voor mijn huis. Dan zetten zij partytenten neer en tafels en stoelen, overal verspreid. Soms is het een feestje voor de volwassenen en gisteren was het een feest voor de kinderen. Kosten nog moeite worden gespaard. Er was een groot spring-luchtkussen en er stonden drie tenten. Vanaf de middag tot de avond hoorden we de kinderen het uitgillen van de pret, terwijl ze aan het springen waren. En de volwassenen werden steeds uitbundiger, naarmate de drank wellicht vloeide. Maar het bleef gezellig. Geen ruzie, alleen gelach en enthousiast gepraat was te horen. En om 23.00 uur, toen ik even uit het raam keek, zag ik dat niet alleen iedereen vertrokken was en alle feestspullen weg waren, maar dat bovendien het hele grasveld compleet schoon was achtergelaten. Zoals we dat inmiddels gewend zijn na hun feesten.
Ik kan niet anders dan blij zijn met zulke fijne buren.