Ahmad heeft hard gewerkt in de tuin. Eerst de schutting verplaatst en daarna van betonmortel alvast een bodem gemaakt, waarop ons op 23 juli bestelde tuinhuisje geplaatst zal worden. Voor dat huisje stond een levertijd van 2 tot 3 weken. Inmiddels zitten we in de vierde werkweek na de besteldatum. Nog geen huisje en geen taal of teken van Hornbach. Ik heb inmiddels al twee keer gebeld met de vraag wanneer wij het huisje kunnen verwachten. Het laatste wat ik hoorde via de telefoon was deze week of de volgende week.
Vandaag vraag ik het nog maar eens in de winkel. Een jongeman is bereid om te bellen naar het magazijn vanwaar het huisje getransporteerd moet worden naar de winkel. Dat blijkt helemaal in Estland te zijn. Het huisje is nog steeds daar. De mensen in Estland hebben twee weken vakantie gevierd. Het zal hopelijk 23 augustus a.s. op transport gaan naar Hornbach en zo niet dan wordt het 30 augustus. Terwijl de jongeman dit alles vertelt, zie ik Ahmad lelijk kijken. Het stoom komt zo een beetje uit zijn oren. Hij baalt ontiegelijk, omdat hij gehoopt had voor vertrek naar Spanje het huisje te kunnen beitsen en opbouwen en het oude huisje af te breken. Daar komt sowieso niks meer van terecht. We mogen hopen dat we nog hier zijn als het kreng eindelijk geleverd wordt
Wij gaan 29 augustus naar Spanje. De jongeman belooft me in de middag te bellen of een mail te sturen met de mededeling wanneer het huisje op transport gaat vanuit Estland, want vanmiddag zou hij horen wat het wordt, 23 of 30.
Het is na 18.00 uur en ik heb nog niets gehoord. De middag is voorbij. Ik bel naar Hornbach. De jongen die opneemt weet van niets. De collega die mij had beloofd te bellen is al weg en morgen werkt hij niet. Hij is er vrijdag weer. Maar morgen is er een andere jongen die ook voor me kan kijken.
‘Fijn, bedankt voor je hulp.’ Reuze fijn.
Ik bel morgen nog een keer en dan vrijdag nog een keer. Als ik dan nog geen definitief nieuws krijg, dan ga ik er maandag heen en annuleer ik de order. Wat een gedoe.