Ik denk er de laatste tijd weleens over na. Wat zou ik doen als ik een terminale ziekte had en ik kon mijn leven nog enkele jaren verlengen door peperdure behandelingen te ondergaan? Uiteindelijk zou ik toch het loodje leggen.
Ik schat nu in dat ik ervoor zou bedanken. Het ligt niet in mijn aard om veel te vragen voor mezelf dat ten koste moet gaan van de portemonnee van anderen. Dat zou misschien anders zijn als mijn kinderen nog klein waren en hun moeder hard nodig hadden. Maar ze zijn groot en zelfstandig. Ik heb mijn leven geleefd. Zou best langer willen leven, maar als er onverhoopt een nare ziekte opdoemt, dan ben ik nu geneigd om te denken: ‘laat mij dan maar gaan, met zo min mogelijk pijn.’ Het leven hoeft voor mij niet onnodig gerekt te worden.
Dit soort overwegingen maakte ik nooit toen ik jonger was. Er waren wel eens perioden dat ik zo ongelukkig was met mijn leven en zo weinig uitweg zag, dat ik het liefst er stilletjes tussenuit wilde knijpen. Maar de zorg voor mijn kinderen, die toen totaal van mij afhankelijk waren, hield me tegen. Ik dacht in die tijd nog niet aan enge ziektes, die ongevraagd op mijn pad konden komen.
Sommigen vinden dat ik wel heel snel ben om mezelf te zien als een bijna uitgerangeerde burger. Ik wordt over 2 maanden 66 jaar. Mijn vader is 97 jaar. Als ik zo oud zou worden als hij, dan zou ik nog 30 jaar voor de boeg hebben. Vanwaar dan al deze gedachten aan een naderende dood?
Ik weet wat de gezondheidszorg kost. Heb rekeningen gezien van ziekenhuisopnames, operaties, ambulancevervoer, etc. Ik had het er gisteren over met mijn fysiotherapeute. ‘Het is goed als mensen weten wat voor kosten er zitten aan allerlei medische handelingen,’ vond zij. Ik weet nog niet zo net of dat wel zo is. De één zal zeggen: ‘Wat kan mij dat bommen. Als ik maar geholpen word.’ Maar een ander schrikt ervan en zegt: ‘Ok, laat dan maar. Besteed dat geld maar liever aan jongere mensen.’ Misschien is het mijn zuinige aard die me zo bezorgd maakt. Ik wil niet veel kosten, heb dat nooit gewild.
Maar……als ik een operatie kan krijgen om mijn staar te verhelpen, neem ik dat wel met twee handen aan. Ik heb gehoord dat je daarna goede ogen hebt, een luxe die ik vanaf mij twaalfde jaar al heb moeten missen. Voor een goed zicht voel ik geen schaamte om de gemeenschap te laten dokken voor mij. Ten eerste betaal ik zelf ook mee en ten tweede heb ik mijn hele leven geld moeten uitgeven aan lenzen en brillen. En zo zijn er natuurlijk meerdere ingrepen die ik al heb gehad, zoals mijn hallux valgus operatie, waarmee ik achteraf heel blij ben. Ik kan nu beter lopen en dat verhoogt de kwaliteit van mijn leven. Ik heb nog een aantal andere operaties gehad in mijn leven, zonder welke ik misschien nu niet meer geleefd had. Daarvoor ben ik dankbaar.
Ik denk dus dat de keuze voor ‘al dan niet een medische behandeling’ op elk moment en voor elke ziekte of afwijking moet worden afgewogen. Uiteindelijk hoort de beslissing hiervan te liggen bij de patiënt zelf, vind ik.