Ik schrijf niet meer zoveel in dit weblog. Heb ook niet echt veel te melden. Ik houd me hoofdzakelijk bezig met mijn herstel. Leef in een kleine wereld. En een wereld vanachter een denkbeeldig raampje: de buitenwereld van media en boeken.
Ik heb nu vier keer fysiotherapie gehad. En in elke sessie krijg ik nieuwe oefeningen mee, die ik thuis onmiddellijk opschrijf. De oefeningen moet ik twee maal daags doen. Alle oefeningen 3 x 10 keer. Dat is twee maal daags nu al bijna drie kwartier intensief bezig zijn met alle oefeningen die ik tot nu toe al heb. En het worden er alleen maar meer met twee maal per week fysio. Daarnaast moet ik drie maal per dag naar buiten voor een wandeling in toenemende lengte. Dat is nieuw voor me. Dus sinds eergisteren ga ik er drie maal daags op uit met aan de ene arm mijn man en aan de andere hand en onderarm een kruk. Want zonder kruk is normaal lopen voor mij nog altijd niet mogelijk. Met verbazing kijk ik naar voorbijgangers die zo gemakkelijk lijken te lopen alsof dat heel vanzelfsprekend is.
Het programma dat ik elke dag afwerk is een complete workout. Kost me bij elkaar wel zo een drie tot vier uur per dag. En het voelt als hard werken! Maar het geeft me wel toenemende hoop op herstel. Ik heb in de gaten dat het niet vanzelf gaat. Zelfs merk ik dat hoe meer ik beweeg, hoe beter dat voor mij voelt. Hoe meer ik zit of lig, hoe stijver ik wordt. De kerstdagen waren in die zin een kwelling voor mij. Enkel zitten en zitten (auw!) en bezorgde kinderen om me heen, die wilden dat hun moeder niets deed. ‘Blijf lekker zitten, ma.’
Sinds ik die dagelijkse wandelingen maak, word ik daar wel moe van, maar ben ik ook van de pijnstillers af. Tussendoor heb ik tijd om te rusten, te koken, tv te kijken, te tekenen en af en toe doen we een spelletje rummikub. De dagen zijn kort. Om 17.45 uur kunnen de kaarsjes al aan en dan begint het genieten van de schemeravond. Laat die wind maar waaien. Hier is het lekker warm. Geweldig!