Het is nacht en ik word even wakker om te plassen. ‘Hoe laat is het?’ vraagt mijn ega. ‘3.45 Uur, hoezo?’ ‘Omdat ik al een tijdje wakker lig?’ ‘Is er iets wat je hindert?’ Ja, hij heeft spijt van zijn inkopen van de dag ervoor. ‘Dat geeft toch niks. Ik heb ook weleens per ongeluk iets verkeerds gekocht, zoals die olijven met ansjovis in plaats van normale,’ antwoord ik slaperig. Ik denk dat hij er spijt van heeft dat hij gisteren niet goed had gekeken en per ongeluk een niet draadloos toetsenbord kocht dat we moesten ruilen. Echt iets voor hem om daarover door te piekeren.
Maar het blijkt iets anders. Hij heeft spijt van alles wat hij gekocht heeft. Een minicomputer inpluggen in een smart-tv die al internet heeft leek mij gisteren al ‘dubbel op’, maar ik heb verder niet doorgevraagd. Ik ging ervan uit dat Ahmad daarvoor wel een speciale reden zou hebben. Niet dus. Hij is ‘gevallen’ voor You Tube filmpjes, die de voordelen van de mini-pc uitlegden en ging daarbij voorbij aan het feit dat hij al internet heeft op zijn tv. Dat vindt hij nu ontzettend stom van zichzelf. Hij weet dat hij het gewoon kan terugbrengen en zijn geld terug zal krijgen, maar het gevoel over zijn ‘domheid’ blijft aan hem knagen. Terwijl ik sliep heeft hij alles alweer netjes in de verpakking gedaan. Ik stel hem gerust. iedereen doet weleens iets stoms en koopt dingen waar hij/ zij later spijt van heeft. En dan praten we even door over de snelle ontwikkeling van allerlei elektronica en allerlei apps die je hebberig kunnen maken. ‘Ik ben erin getrapt,’ zegt hij spijtig. Dat overkomt ons allemaal toch wel. En dan praten we nog verder door over het feit dat alle digitale communicatie in het algemeen het leven van de mens enorm veranderd heeft.
‘Misschien verliest de mens langzaam zijn vermogen om momenten te onthouden,’ zucht ik. ‘Neem mij nou. Hoe gek ben ik een tijd niet geweest met het filmen van alles wat ik meemaakte. Het leek wel of ik de hele dag door een filmcamera keek. Als ik een mooi of interessant momentje niet had vastgelegd baalde ik. En waarvoor eigenlijk? In hoeverre kunnen we nog gewoon genieten en een moment simpelweg in ons geheugen opslaan, in plaats van er snel een foto of filmpje van te maken. Het is bijna obsessief, zoals je bij elke ‘event’ mensen ziet met een gestrekte arm met in hun hand een mobiel die alles moet ‘vastleggen’. Soort digitale hitlergroet.
Er zijn tal van media met nepnieuws en leuterblogs en idiote filmpjes die door het kuddevolk een miljoen keer bekeken worden. Soms verlang ik naar vroegere tijden, nog niet eens zo lang geleden, waarin het kunnen praten via een mobieltje al heel futuristisch was en waarin nog niemand het internet in zijn zak meedroeg.
Hebben we nog tijd voor reflectie in dit digitale doolhof? Overdag bijna niet, maar in de nacht gelukkig wel. Als we even wakker schrikken omdat we ons hebben laten verleiden iets te kopen dat overbodig was. Dan kunnen we even over dat soort zaken doormijmeren…..