In deze wereld bevinden wij ons nu. Mundo Senior is een organisatie die reizen organiseert voor Spanjaarden van 65 jaar en ouder tegen een gereduceerd tarief. Wij, als 65 plussers, hebben van de gelegenheid om zo een reis te boeken gebruik gemaakt. We hebben een 4 sterrenhotel geboekt voor 7 nachten in la Manga del Mar Menor.
Na een reis langs een helaas wat mistige kust komen we om 14.30 aan in ons hotel. Een bejaarde receptionist neemt onze koffertjes en onze camera’s in bewaring en maant ons eerst naar de eetzaal te gaan, omdat het eten maar tot 15.00 uur geserveerd wordt. We eten wat van het een ietsje koud geworden buffet. Tot mijn verrassing zie ik om ons heen uitsluitend bejaarden. Kennelijk zijn er in deze tijd geen andere toeristen die dit hotel bezoeken. Ik giechel er wat om, maar besef ook dat wij natuurlijk net zo goed tot deze groep behoren.
Na het eten gaan we even de buurt wat verkennen en zien dat we omringd zijn door uit beton opgetrokken hotels en appartementen, die grotendeels leeg zijn. Voor ons hotel loopt een weg en daarachter is een strand aan de Mar Mayor (zeg maar de ‘buitenzee’). Het water is opvallend helder en er liggen schelpen. Aan de achterzijde van ons hotel bevindt zich de Mar Menor (de binnenzee), met talrijke boten en bootjes. De temperatuur voelt aangenaam warm en bij één van de weinige winkeltjes die open zijn koopt Ahmad een korte broek.
Ach ja, en wat zal ik verder vertellen. Gisteren hebben wij schelpjes geraapt voor het eventueel weer vervaardigen van nieuwe schelpenschilderijtjes. In de middag wakkerde er een fris windje aan, dat we dapper nog even trotseerden, gezeten op onze strandstoelen die we hebben meegenomen in onze auto.
Vandaag reden we de kust langs de binnenzee langs. Volgens een toeristische voorlichtster in het hotel zouden we langs heel pittoreske dorpjes komen. Wat we slechts zagen waren ‘urbanizaciones’. Meer beton en wat golfterreinen. Alles oogde desolaat, want we zitten duidelijk niet in het hoogseizoen.
Toch heeft het wel iets, deze eenzaamheid in een wat kille omgeving. We hebben het samen best tof, we houden van elkaar en we hebben veel tijd voor elkaar. Vooral nu Ahmad zijn telefoon onklaar heeft gemaakt. (Hij had een nieuwe simkaart, was dit vergeten en bij het opnieuw aanzetten van zijn telefoon was hij de pincode vergeten van de nieuwe simkaart). We doen nu samen met mijn minilaptopje, dat ook al niet goed functioneert hier en mijn oude phone. Verder is er veel tijd voor overpeinzingen, meditatie en gevoelens. Dat is niet verkeerd.
Maar wat wij allebei nu heel goed beseffen is dat er niet veel plaatsen zijn die zo mooi zijn als de plek waar het lot (of Allah of God) ons gebracht heeft: Alhaurin de la Torre en omgeving. Zaterdag mogen we terug naar huis. Morgenochtend hebben we een boottocht gereserveerd. We gaan er het beste van maken hier. Onze zoveelste ‘luna de miel’ 😉