Het lijkt erop dat Spanje relatief goed voor zijn ouderen zorgt. Er is hier net zoiets als de AOW in Nederland voor mensen die de pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben. Maar het bedrag daarvan is een stuk lager dan dat van de AOW in Nederland. Daarbovenop hebben ook hier mensen recht op een pensioen, naar gelang men daarvoor premie heeft betaald tijdens werkzaamheden voor een baas of als zelfstandige. Medicijnen voor ouderen zijn vrijwel gratis (een gering percentage van de kosten van het medicijn).
Maar schijn bedriegt. Er is hier nauwelijks zorg voor hulpbehoevende ouderen. Of demente ouderen. Die zijn afhankelijk van de zorg van familie. In de praktijk komt het er vaak op neer dat een werkeloos familielid deze zorg op zich neemt. Maar daarmee profiteert deze dan ook vaak van het schamele pensioentje van deze oudere, want werklozen krijgen in de regel niet langer dan 6 maanden een kleine uitkering en indien ze na die tijd nog geen werk gevonden hebben, dan houdt de betaling op. Er is hier geen ‘sociale dienst’. Wel krijgen hulpbehoevende gezinnen soms hulp van charitatieve instanties zoals de kerk.
Gepensioneerden hebben hier, vergeleken met de jongere generatie, voordeel. Zij kunnen zich in ‘centra de mayores’ gratis aanmelden voor allerlei activiteiten zoals schilderles, gymnastiek, dans, muziek, zang, spelletjes, enzovoort. Verder kunnen zij buiten het hoogseizoen tegen een gereduceerd tarief reizen boeken, hetzij georganiseerde reizen met een gids, hetzij hotelarrangementen waarheen zij kunnen gaan met hun eigen vervoer. Dat lijkt allemaal heel lief en altruïstisch van de Spaanse staat, maar er zit natuurlijk een commercieel belang achter. Want die oudjes zorgen voor werkgelegenheid in toeristische plaatsen die anders door niemand bezocht zouden worden. Zij zorgen ervoor dat de grote hotels kunnen blijven draaien en niet failliet gaan. En zij worden erin geluisd om peperdure excursies af te nemen.
Wij hebben ons ook tot zo een uitstapje laten verleiden. Wij telden 24 euro neer per persoon voor een boottochtje op de Mar Menor. Een boottochtje dat normaal 10 euro p.p. kost, maar waarvoor in deze tijd van het jaar geen individuele plaatsbewijzen te verkrijgen zijn.
We verzamelden vanmorgen om 9.15 uur. Tot onze verrassing zaten we in een tjokvolle bus (met allemaal ouderen). Buiten senioren uit ons hotel waren er ook oudjes uit een ander hotel geronseld. Tot onze verrassing reden we niet direct naar het water. De gids vertelde ons dat we eerst langs een gebied zouden gaan waar de allerarmsten wonen, een gebied waar je normaal nooit komt. Het bleek een grapje te zijn. We werden gereden naar een golfresort, een soort privéclub van heel rijke mensen, die allemaal wonen op een heuvel in huizen van gemiddeld een miljoen euro. Deze eliteclub heeft zijn eigen tennisbanen, drie golfterreinen en zijn privéstrand, zijn banken en restaurants. Ongevraagd werden we tot een uurtje of 11 rondgereden langs de kasteeltjes van deze rijkaards en werd door de gids met een nogal schelle stem uit de doeken gedaan hoe rijk die mensen wel niet waren. Daarna reden we het eliteterritorium weer uit en werd er geparkeerd bij een supermarkt annex bar, waar wij even tijd kregen voor koffie en een plasje. Dat betekende 10 minuten in de rij staan voor de dames-WC. Daarna werd eindelijk doorgereden naar de boot. Het bleek een schuit te zijn die we al hadden zien liggen, toen we gisteren op onze strandstoelen zaten.
Een volle bus ouderen, waarvan een deel niet al te goed ter been, werd in het schamele scheepje geholpen. Er waren niet genoeg zitplaatsen op het dek voor iedereen. Daarna tufte de stuurman de binnenzee op en zagen we een vijftal eilanden, waarvan er vier slechts bewoond worden door meeuwen en een speciale soort zwarte zee-eend en één eiland het privébezit blijkt zijn van een baron. De bootreis duurde een uur en een kwartier en daarna sjokte het volk weer naar de bus, die ons afzette bij ons hotel op zo een 200 meter afstand van de schuit.
Het was inmiddels 13.45 en tijd voor het middageten. Na het eten hebben Ahmad en ik op het strand van de Mar Mayor rondgeslenterd en nog wat schelpjes gezocht voor mijn volgende schelpenschilderijtje. ‘The best things in life are free’ besefte ik weer eens, toen ik de heerlijke zon voelde op mijn winterruggetje terwijl ik het heldere zeewater over mijn voeten liet stromen.