Dan rijden we weer terug naar ons vertrouwde stekkie in ons dakhuisje. Natuurlijk mogen we ook eerder weg. Het is hier geen gevangenis. Maar dat doen we niet, omdat we nu eenmaal deze vakantie geboekt hebben. We zitten hem uit.
Doet me denken aan een incident in de speeltuin in Vught, toen ik heel klein was. Ik was met mijn broer aan het spelen in een speeltuin. Het regende en alle speeltoestellen waren nat. Maar Hansje vermaakte zich wel. Hij was aan het spelen in een speeltoestel dat de vorm had van een helikopter, waarin je droog kon zitten. Hij fantaseerde daar wat bij en had het op die manier naar zijn zin, maar ik dwaalde wat verloren rond in de druilerige speeltuin. Er was ook een moeder met een jongetje. ‘Ga dan op de glijbaan,’ drong de moeder aan. ‘Nee, ik wil niet, want die is nat,’ dreinde het jong. ‘Ge hêt betaold en ge zult oewen lol hebben,’ snauwde de moeder. Leuk of niet, het jongetje moest er nu maar van genieten.
Zoiets geldt ook voor ons. We hebben betaald voor 7 dagen en we zullen ze uitzitten!
De trekpleister hier voor het toerisme moet wel het strand zijn. Want aan weerszijden van de ene weg die Manga de Mar Menor telt ligt een mooi strand met fijn geel zand en schelpen. Heel anders dan de meeste stranden in Spanje die uit grove kiezels bestaan of uit zwart zand. De natuur hier is niet bijzonder mooi of interessant en steden of dorpen zijn ver weg. Dit oord is uitsluitend ingericht voor toeristen. Misschien woont er hier en daar een enkele inboorling die leeft van landbouw of visserij.
Vandaag overviel me even een voor mij helaas vrij bekend gevoel, toen ik zat te eten in de enorme restauratie van dit hotel. Rond een buffet in het midden waarlangs constant de gasten schuifelden met hun bordjes, waren de tafels in de zaal rondom vrijwel alle bezet. Gezeten aan één van de talrijke tafeltjes, vlak naast een andere tafel, zag ik de kauwende monden van alle mensen rondom mij en die aanblik vervulde me met een oneindig gevoel van triestheid. Kan niet zeggen waarom. Een soort verlatenheid nam bezit van me. Gelukkig zag ik Ahmad lekker smikkelen van zijn vis en vlees en salade. ‘Vandaag heb ik echt trek,’ zegt hij. Daar ben ik blij om. Naast mij hoor ik staccato een vrouw van alles verkondigen. Overal geroezemoes. Ik ben geen massamens. Ahmad ook niet. Na het eten gaan we lekker even wandelen. Als twee nomaden in de ‘deserto de concreto’. We houden elkaar stevig vast…..