Eigenliijk was ik nogal plichtsgetrouw als scholier en student. Terwijl ik voor mijn kinderen divers keren naar de leerplichtambtenaar moest wegens spijbelgedrag heb ik zelf nooit gespijbeld. Ik zou niet durven. Integendeel, ik nam mijn schoolwerk heel serieus en zat uren te blokken bij het kleine oliekacheltje op zolder, totdat mijn moeder zei: “Zo is het wel genoeg, ga nou maar slapen”. Dan stond ik in de ochtend extra vroeg op om snel nog wat na te kijken voor een proefwerk. Herhaaldelijk riep ik uit: “Ik háál het niet!” Het ontbrak mij totaal aan gezond zelfvertrouwen, maar miijn moeder had het voordeel dat ze me nooit hoefde aan te sporen om mijn schoolwerk te maken.
Ook tijdens mijn studie legde ik een ijzeren zelfdiscipline aan de dag. Ik was solidair met de arbeider op mijn manier en vond dat ik elke dag acht uur bezig moest zijn met mijn studie net als een arbeider. Het was mijn plicht de tijd die mij gegund was om te studeren goed te gebruiken, vond ik. Na een dag studie mocht ik van mezelf naar de plaatselijke dancing, waar meisjes gratis naar binnen mochten en dan danste ik tot ik moe was. Om een uur of drie in de nacht fietste ik heerlijk in de frisse lucht terug naar mijn studentenoptrekje. Jongens hield ik van me af. Ik kwam alleen om te dansen en nee, ik hoefde niks te drinken, want ik leste mijn dorst met water in de WC.
Toch heb ik wel eens gespijbeld op mijn manier. Dat ging dan als volgt. In plaats van  met mijn neus in de studieboeken te zitten, zat ik wel eens een hele dag een roman te lezen, gewoon een spannend boek, dat ik in één dag uitlas. Dat gunde ik mezelf eens in de zoveel tijd. Het gaf me een goed gevoel, die roman op mijn studieboek en dan gewoon achter mijn bureau, de tijd vergetend.
Vandaag heb ik ook een beetje gespijbeld. We zouden naar het huis in Hengelo gaan (het onverkoopbare huis van mijn ouders met de gigahypotheek en de gigatuin, die zoveel onderhoud vraagt!) om daar te werken in de tuin.
Ik stond al op met een tegenzin om te gaan. Na zes dagen voelde ik nog steeds een zeurende pijn in mijn rug en in mij smeulde een terechte maar zinloze woede t.a.v. de vruchtgebruikers, die het zo grondig verpest hebben voor mij en mijn kinderen. Ik had helemaal geen zin om €40 aan benzine te besteden en me daar twee dagen rot te gaan werken in de tuin van een leeg en verlaten huis.
Het regende en de lucht was donker. “Dan gaan we toch gewoon volgende week”, zei Ahmad en ja, dat vond ik wel een goed idee. Ik had het eten al klaar voor vandaag. We zouden dat meenemen. Lekker, dacht ik, dan ga ik vandaag helemaal niets doen. Alleen wat ik leuk vind, zittend met een warme kruik tegen mijn zere ruggetje. Een beetje achter de PC en een beetje lezen. Heerlijk. “Vandaag hebben we vrije tijd geroofd”, zeg ik tegen Ahmad als we op de bank ieder met onze neus in een boek zitten. “Ja, lekker, hè”, zegt hij en kijkt me aan boven zijn leesbril.