Ik denk dat iedereen het wel weet: geluk is geen toestand die duurt en duurt, helaas. Het zijn momentjes die je binnenste even een sprongetje doen maken van blijdschap. Op het komen en gaan van deze momentjes hebben wij weinig invloed. Het zijn cadeautjes die een mens soms krijgt toegeworpen.
Ik had vanmorgen zo een momentje. Ten eerste scheen de zon al en dat is al een goed begin van de dag. Een nare bijkomstigheid was dat ik ook moest constateren dat ik vandaag de negende dag inga met rugpijn. Dat gaf mij direct ook een excuus. Een excuus om niet naar de rommelmarkt te hoeven gaan om daar de snuisterijen en boeken van wijlen mijn moeder, die ik niet via marktplaats kon verkopen alsnog aan de man te brengen. Ik heb er geen zin in en zal er denk ik ook nooit zin in krijgen. Ze blijven voorlopig onder een bed liggen.
Vanmorgen zit ik Koran te reciteren, wat ik elke dag even doe op mijn manier van Arabisch. De deur naar de tuin staat open. Ik hoor ineens een gek geluidje, een soort getik. Ik kijk op en zie dat er een duif naar binnen is gestapt. Zijn voetjes tikken op het laminaat. Hij loopt een rondje door de kamer, komt even mijn richting op en stapt daarna weer naar buiten. Van zoiets word ik blij. Ik ga even later naar boven en vertel Ahmad over de duif. Dan zegt hij dat ik vandaag knap ben. Wat wil een vrouw nog meer! Hij geeft mij zijn MP3 en laat me mooie Andalusische gitaarmuziek horen. Hij heeft een hele serie gedownload. “Ga jij maar lekker in de tuin zitten en luister deze muziek”.
Dat doe ik en de muziek maakt me blij. Ik vergeet even mijn zere rug en ik wil dansen op deze muziek, in mijn eigen stijl.
Dat was een lang geluksmoment.
Het is één uur en tijd om te koken. Met mijn zere rug, want het maakt niet uit of ik zit, sta of lig. Ik heb een beetje van de vrolijke muziek in mijn telefoon opgeslagen en ga de muziek luisteren bij het koken. Arbeidsvitaminen.