Dat is wat een baby, peuter, dreumes, kind nodig heeft. Maar het valt niet mee om je altijd aan die regel te houden.
Vooral bij een eerste kind is dat moeilijk. Als het nog zuigelingen zijn en ze alleen maar kunnen reageren met huilen (hun manier van roepen) als ze iets nodig hebben, is het moeilijk voor de kersverse ouder om altijd direct te weten wat er aan de hand is. Daarom is regelmaat van belang, want zodra je je aan een schema van voeding houdt, weet je min of meer of je kleine schat huilt van de honger of niet. Maar er zijn nog zoveel andere redenen waarom je kleintje kan huilen. Heeft ze last van buikkrampjes, een natte luier, beginnende tandjes of voelt ze zich alleen en verlaten en heeft ze je nabijheid nodig? Kun je een kind te veel verwennen of moet je haar juist die veiligheid bieden dat ze weet dat er altijd een mammie, pappie of oma of tante in de buurt is?
Er is steeds meer bekend geworden over de ontwikkeling van kinderen. Op internet is er heel veel te lezen over hoe je het beste kan omgaan met je zuigeling in de diverse stadia. Er is zoveel te weten en zoveel informatie voor handen dat je als vader/ moeder door de bomen het bos niet meer ziet. Het liefst wil je je kind behoeden voor elk pijntje en ongemak en wil je dat ze nooit en nimmer ooit maar ergens last van zal hebben. Dat ze nooit hoeft te huilen.
Maar dat is onmogelijk. Een baby huilt regelmatig, hoe goed je ook je best doet om dat te voorkomen door het hulpeloze wezentje zo goed mogelijk te verzorgen. Ze huilt toch en meestal om een reden die je niet begrijpt. Ze heeft net gedronken en ze heeft een schone luier. Je ziet dat ze moe is en toch gaat ze niet slapen en ze blijft je roepen met haar doordringende gehuil. Om gek van te worden! Soms betekent dat elk uur opstaan om haar te troosten in de nacht. Soms is zij ontroostbaar en wil ze alleen maar slapen als jij dichtbij haar bent. En dat doe je dan maar, omdat het je hart breekt om dit kleine mensje alleen te laten huilen in de donkere nacht…..
Wat is wijsheid? Toen ik mijn eerste kind kreeg was er niemand die mij begeleidde. Ik had geen enkele ervaring met baby’s, omdat ik alleen maar een oudere broer had en verder geen familie (neefjes of nichtjes) die ik regelmatig zag. Naast me had ik een lijpe echtgenoot, die me alleen maar kon vertellen hoe het in zijn cultuur ging. Daar slapen de kinderen bij hun moeder in bed en hebben niet eens een eigen bedje. Een moeder werd geacht twee tot twee en een half jaar borstvoeding te geven. Er was geen sprake van een voedingsschema. Het drinken ging naar de behoefte van het kind. Nooit wist ik zeker of mijn kind genoeg gedronken had, omdat je borstvoeding niet kan meten. Ik had geen fles, geen fopspeen. Mijn borst was de fopspeen. Zo heb ik al mijn kinderen groot gebracht. Elk kind kreeg 2 jaar borstvoeding. Er was geen sprake van flessen en spenen. Gelukkig heb ik me alleen bij mijn eerste kind met katoenen luiers moeten behelpen. De anderen hadden wel wegwerpluiers.
Tot nu toe heb ik het alleen over de praktische gang van zaken. Daarmee viel te leven. Maar de onzekerheid die elke moeder voelt of zij het wel goed doet. Dat was voor mij het meest nijpende. Vooral bij Leila, mijn eerstgeborene, had ik het daar moeilijk mee. Ik deed zo mijn best, wilde dat zij altijd tevreden was en nooit hoefde te huilen. Dat ging ten koste van mijzelf en ik denk dat ik haar er ook uiteindelijk geen dienst mee heb bewezen. Zij kreeg twee en een half jaar borstvoeding. Nooit wilde haar vader haar horen huilen, wat betekende dat ik haar dag en nacht stil moest houden en dat betekende dus: haar ten allen tijde haar zin geven. Ik heb tot haar derde levensjaar naast haar moeten liggen tot zij sliep. Dat betekende dat ik nooit een vrije avond heb gehad.
Na Leila kreeg ik nog vier kinderen, van wie Imran (die na Leila geboren werd (zij was toen 5 jaar) helaas maar 4 dagen leefde. Daarna werd mijn heftige verlies (wat heb ik gehuild bij zijn grafje!) gecompenseerd met de komst van een tweeling. Omdat je twee kinderen niet tegelijk ‘op hun wenken’ kan bedienen moest ik nu wel beginnen met een ‘schema van rust, reinheid en regelmaat’. Dat was is die tijd gemakkelijker voor me, omdat hun vader een jaar in de gevangenis bivakkeerde, zodat deze stoorzender uitviel. Ook Kiran en Kamran kregen twee jaar de borst, maar dat gebeurde wel op een andere manier dan bij Leila, meer volgens de klok en ik nam nu de controle. Dat kon niet anders, met de zorg voor ineens drie kinderen. En na een jaar opnieuw weer de daarbij komende zorg voor een zeer lastige echtgenoot. Kir en Kam waren heel lieve en gemakkelijke baby’s, misschien omdat ze elkaar als gezelschap hadden en zich nooit alleen voelden. Daarna kwam Adil, een heel vrolijke baby. Omdat ik inmiddels nu vier kinderen had, kon ik onmogelijk bij zijn bedje blijven zitten tot hij sliep, ook al had hij dat vast wel gewild. Kinderen wennen aan de regelmaat die je hen geeft en willen ook graag dat jij de controle neemt over hun tijdschema. Dat geeft hun rust.
Mijn kinderen zijn nu volwassen en drie van hen zijn zelf vader/moeder. Ze doen dat geweldig, helpen ook elkaar met tips. Ik ben trots op mijn schatten. Ondanks mijn onzekerheid en mijn gevoel van falen als moeder heb ik ze toch kunnen verzekeren van mijn liefde.
Ik denk dat dit het belangrijkste is voor elk kind. Dat je weet dat je ouder het beste met je voor heeft en alleen maar wil dat al het moois in je karakter en al je kwaliteiten tot bloei komen. Elk kind heeft mooie dingen en die wil je als ouder versterken. Elk kind is anders en dat is prachtig en boeiend.