‘Vroegah’ werden de huizen hier nog stevig gebouwd. Want men had nog geen airconditioning en moest zich in de winter behelpen met houtkacheltjes. De huizen hadden dikke muren, opgetrokken van natuurlijk materiaal, die in de zomer de inwoners beschermden tegen de hitte en in de winter tegen de kou.
Maar nu is dat anders. Huizen worden razendsnel gebouwd van poreus en onnatuurlijk materiaal, zoals beton. Geen geïsoleerde spouwmuren hier, maar enkelvoudige wandjes. Vanbinnen zien de huizen er prachtig uit, evenals van buiten. Het tegelwerk in badkamers en sanitair is voortreffelijk en reikt van vloer tot plafond. Een aanrecht van graniet is hier geen bijzondere luxe, zoals in Nederland, maar iets doodgewoons. Een huis met meer dan één badkamer is hier ook niet vreemd en wel zo comfortabel. Oppervlakte van huis en van terrein worden ook met gulle hand toebedeeld aan huizenkopers voor relatief weinig geld.
Maar……..de huizen zijn niet erg degelijk te noemen. Of het nu gaat om een grote villa met zwembad of om een dakhuisje, zoals dat van ons. Het zijn wat je noemt ‘mooi weer huizen’. Het kan zijn dat de Spanjaard, evenals veel toeristen, lange tijd is blijven geloven in het sprookje dat het in Andalusië meestal zonnig weer is en overwegend droog. Dat blijkt al lang niet meer zo te zijn. Er zijn weleens achtereen vele ‘droge’ jaren, maar evengoed kan het hier hard regenen. En als het dan regent, dan regent het ook flink. Zoals de afgelopen maanden mocht blijken.
Bij aankomst hier hadden we waterschade aan de onderkant van enkele muren in de ‘salon’. De verf was afgebladderd en dat zag er niet fijn uit. De buren onder ons hadden geen schade aan de bovenkant van de muren onder ons, wat je wel zou verwachten. De buurman naast ons had schade aan de achterzijde van het huis (de slaapkamerkant), waar wij juist helemaal geen schade hadden.
De beschadigde muur in ons huis was wel opgedroogd en Ahmad heeft inmiddels de verfschade min of meer hersteld. Opnieuw striemden daarna helse buien langs ons weerloze dakhuisje. Hoge huisjes vangen veel wind. Opnieuw is er wat schade. Dit keer heeft water zijn weg gevonden langs de raamlijsten van de evenmin degelijke dubbelglas vensters van plastic in de beide slaapvertrekken. Dus dit keer moest de achterzijde van ons optrekje eraan geloven. ‘Volgende keer doe ik de rolluiken dicht als het regent,’ zegt Ahmad. Een goed idee.
Vandaag ging mijn ‘doe het zelf man’ even naar beneden om wat gereedschap te halen in onze ’trastero’ (de kelderbox naast onze parkeerplek). Ook daar had de regen huisgehouden. Net als enkele jaren terug. Dat was toen verholpen, dachten we. Nee dus. Niet helemaal.
Water kruipt waar gaan kan. En in poreuze huizen is het telkens weer een verrassing waar het tevoorschijn piept. ‘Het heeft geen zin ertegen te vechten’, zeg ik. ‘Zolang de muren het houden en we droog zitten moeten we het er maar mee doen.’ En af en toe wat bijverven. In de kelderbox wil Ahmad een soort dakgootje maken van oude plantenbakken, zodat eventueel overvloedig regenwater op de grond klettert en niet op onze spullen. ‘Weet jij dan waar het water vandaan komt?’ vraag ik. Ja, dat weet hij. Fijn, zo een man aan wie je dat soort dingen kunt overlaten. Heb ik nooit eerder gehad.