Er moest nog wel even een kies getrokken worden. Het was een achterste kies en daarom wilde ik geen geld uitgeven aan een wortelkanaalbehandeling voor een kies, die meer bestond uit vulling dan kies.
De knappe, rustige tandarts met zijn zachte doch zeer vaardige handen gaf me twee prikken in het ontstoken tandvlees (auw), waarna hij de kies verwijderde. Ik stond na 5 minuten alweer buiten met een gaasje op de plek waar eerst de kies zat.
Thuisgekomen ging ik koken en toen brak de hel los in mijn niet langer verdoofde bekkie. Het leek wel of iemand telkens zout aan het strooien was in een rauwe wond die leek te lopen van mijn bovenkaak tot onder mijn oog. Tjonge jonge. Ahmad begreep wat ik doormaakte, want hij heeft inmiddels helemaal geen tand of kies meer in zijn mond en heeft in het verleden dus heel wat laten trekken, met een maximum van drie per keer. Dat dwingt respect af.
Toen dacht ik, al lijdend, dat ik alsnog een geluksvogel ben. Omdat ik al wist dat de pijn hevig maar tijdelijk zou zijn. Ik dacht aan alle mensen en dieren die pijn lijden zonder einde. Pijnstillers zijn niet overal voor handen en sommige pijn stopt nooit. Wat een nachtmerrie.
Wat ik helemaal  niet begrijp is hoe mensen een lichaam van een ander mens of dier, dat gewoon gezond is en gaaf, kunnen pijnigen op wat voor manier dan ook. Hoe is dat toch mogelijk. Er is zonder dat toch al genoeg pijn. Pijn is erg.
Mijn pijn is na 5 uur en 3 paracetamol al een stuk minder. Alhamdullillah.