Daar ging het dus om. Het is toch raar dat cellen ineens onrustig kunnen worden in je lichaam, maar zo is alles wat we kunnen krijgen raar te noemen.
Om 6.45 ging ik douchen en trok mijn spijkerbroek en gympen aan. In dergelijke kleding voel ik me toch een stuk “weerbaarder” dan in een rokje. Tijdens het ontbijt maakte ik grappen en praatten we meer dan anders, zodat we alsnog bijna de tijd vergaten en te laat vertrokken. We waren desondanks al om 8.15 bij de röntgenafdeling, waar al heel wat mensen zaten te wachten. Steeds weer nieuwe mensen zag ik komen aanschuifelen met papieren en stickers in hand, spiedend om zich heenkijkend waar ze heen moesten. Niemand kwam stoer aanlopen, want een bezoek aan een ziekenhuis beneemt je al gauw alle bravoure. Iedereen kwam aan de beurt voor een foto van uiteenlopende lichaamsdelen, maar ik werd alsmaar niet opgeroepen. Angst werkt bij mij als een goede laxans. Dus ik bezocht nog maar een keer de WC. Toen ik de receptioniste vroeg waarom het zo lang duurde voordat ik werd geroepen, zei ze dat het “mamma-apparaat” even buiten werking was geweest, maar nu weer goed was. Het zou wat langer duren. Om 9.30 mocht ik eindelijk mijn borsten op de gevoelige plaat laten zetten. Een lieve zuster plette twee maal twee keer een borst en schoot de foto’s. Ze waren gelukt. Daarna direct door naar een dokter die een echo ging maken. Hij kon het bobbeltje niet voelen. De zuster en ik moesten hem daarbij te hulp schieten.
Hij vond dat “alles er rustig uitzag” en dacht dat er spake was van een stukje weefsel, dat was samengeklont.
Daarna door naar de dokter van de mammapoli, een vrouw. Zij kon direct het bobbeltje vinden, dat zeer gevoelig is als je erop drukt. Zei ook nog een keer dat het leek op weefsel dat is samengedrukt in een propje en dat irritant op een rib drukt (vandaar de pijn). Hoe kan je dat wegkrijgen? Dat wist ze niet. Ze ried me aan een sportbh te kopen. Ik denk dat ik dat advies ter harte neem. Weg met die push up beugelbh. Wie wil ik daarmee voor de gek houden? Ik ga nu voor de zachte sportbh!
Het lijkt dus tot zover dat alles ok is. Tussen de middag gaan de doktoren nog een keer samen de foto’s bestuderen. Als er toch nog een twijfel bij hun mocht zijn en nader onderzoek nodig is, dan gaan ze me bellen. Als ik niets hoor, dan raadt zij me aan om het knobbeltje in de gaten te houden en bij de minste twijfel (als het groter wordt of pijnlijker) naar de mammapoli te bellen. Beter te vaak voor niets dan te laat. Ik heb beloofd dat ik dat zal doen.
Ik ben vergeten het fomulier in te leveren, waarop ik getekend heb dat ze me mogen benaderen voor een evaluatie van hoe ik bij hun behandeld ben. Maar ik zeg van hier: ik ben goed behandeld.
En wat voel ik nu? Een beetje verbaasd en natuurlijk opgelucht. Alsof ik door het oog van een naald ben gekropen. Ik voel zo ontzettend mee met die vrouwen die wel slecht nieuws krijgen en voor wie het leven in één klap een andere wending neemt. Van hieruit wens ik ze alle goeds en een voorspoedig herstel.