Niemand heeft de perfecte jeugd gehad en we zijn allemaal wel door iets een beetje of wat meer beschadigd.
Onlangs brak iemand het contact met mij, omdat ik de verkeerde dingen naar voren bracht op de verkeerde momenten. Althans zo voelde dat voor die persoon. Het doet me pijn, want ik mis het contact met haar zeer. Ik denk dat we veel van elkaar leerden in  de tijd dat we nog met elkaar “spraken”. Ik in ieder geval wel van haar, omdat ze mij een spiegel wist voor te houden.
Niets is toeval en alle gebeurtenissen komen in een “logische volgorde” op de juiste momenten, hoe pijnlijk ook.Terwijl ik verdriet voelde om het verlies van wat ik als een vriendschap had beschouwd las ik een verdrietig boek. Een autobiografie van een jonge vrouw met een zeg maar gerust traumatische jeugd. Dat maakte herinneringen in mij los die ik me liever niet herinner.
Waarvoor heb ik het toch nodig, vroeg mijn maatje (ik zie haar nog steeds zo) om altijd “lichtpuntjes” naar voren te brengen en overal het negatieve te ontkennen, geen plaats te geven, onder de tafel te schuiven, glad te strijken, weg te lachen. (Ik zeg het nu in mijn eigen woorden). Ik wist het niet. Ik bedoelde het toch goed? Wil mensen graag opvrolijken, uit hun ellendige gevoel halen. Maar waarom toch? Waarom mag men daar niet lekker even in blijven zitten?
De realiteit is hard. Het “blijven lachen” was en is denk ik nog steeds mijn overlevingsmechanisme. En dat niet alleen. In mijn eigen leven heb ik het daarnaast altijd nodig gevonden om iedereen de hand boven het hoofd te houden en te verontschuldigen. Gisteren was ik daar even helemaal klaar mee.
Ik heb degene die mijn broer en mij voor het leven heeft beschadigd in  mijn herinnering teruggeroepen. Daar hoefde ik niets voor te doen. De herinneringen kwamen vanzelf, de ene na  de andere. En ik kon huilen en nog meer huilen.
Ik wil er niet in blijven wegzakken, in deze herinneringen. Maar het is goed dat ik de waarheid zoals die gewoon is even mocht benoemen en ervaren. Mijn lief heeft naar me geluisterd, voor zover ik alles kon verwoorden in het Spaans. Het werkelijke gevoel erachter is onuitsprekelijk, maar ik heb  het van mezelf mogen voelen.
Wat ik heb geleerd is niet meer te vluchten, vluchten voor negativiteit, verdriet. Het mag er zijn. Dat van mij en dat van ieder ander.