Vandaag heb ik een cadeau gehad van mijn oudste zoon. Iets waarmee ik heel blij ben. Een bank voor in de achtertuin. Niet dat ik die echt nodig had, want ik heb veel meer tuinstoelen dan gasten die komen. Nee, daar gaat het niet om. Het is het gebaar.
“Ik heb mijn hele ziel erin gelegd, mam”.
Dat kan ik zien. De bank is mooi afgewerkt met onzichtbare schroeven, afgedekt met mooie ronde stukjes hout die precies passen. Alles zit perfect in elkaar en is mooi geschaafd en geschuurd. Een prachtig timmermansproduct. Ik word blij als ik naar die bank kijk. Morgen gaan we hem beitsen en dan mag hij de tuin in.
Mijn zoon is nu een volleerd timmerman. Hij gaat als volgend product een kast maken voor een kinderkamer. Ik kan opgelucht ademhalen. Hij heeft een vak geleerd en hij doet het graag en met liefde.
Ik hoef niet meer met een triest gevoel langs de vele scholen te rijden, waar hij werd weggestuurd. Denkend aan alle boeken die gekaft werden in de hoop dat het dit jaar wel zou lukken. De jaren dat ik belde naar de leerplichtambtenaar en hem vroeg wat ik moest doen met een zoon die nog leerplichtig was en nergens terecht kon op een school.
Ik huilde inwendig als ik in de ochtend naar mijn werk ging en andere, bravere jongens zag lopen met rugzakjes, op weg naar een goede toekomst.
Het is uiteindelijk goedgekomen. Mijn zoon beheerst nu een mooi vak.
Alhamdul-Illah. DankUwel, Allah.