Heb ik niet, inspiratie. Er is niets waar ik iets over wil zeggen. Dus blijft het stil in mijn weblog. Het leven kabbelt voort. Problemen genoeg, maar die zijn er om het hoofd te bieden. Verder genieten van elk momentje rust en elk zonnestraaltje, want de zomer is zo weer voorbij.
Hoogtepunt is voor mij het drie keer sporten in de week. Lekker springen op een harde beat. De warming up van de aerobocs-lessen gaat steeds meer lijken op dans en dat is mijn lust en mijn leven. Ik hoef niet naar de disco of naar grote dansfeesten als Awakenings of Mystery Land (voor zover ik dat nog zou volhouden). Nee, ik kan me uitleven in de ochtend van 9.30 tot 10.30 en me dan even 26 voelen in plaats van 62.
Een ander hoogtepunt is het ’s avonds je bed in duiken en heerlijk je lichaam te ruste kunnen leggen. Dat moment is voor mij een elke dag terugkerend genot. Ik ben blij dat ik een bed heb, dat staat in een huis, waarin een kast is vol eten. Ik ben blij dat ik gezond ben.
Ik besef dat ik geluk heb en een nu gemakkelijk leven. Gemakkelijk in vergelijking met de mensen die in naai-ateliers in China, India, Korea en Pakistan (en nog meer landen)  voor een hongerloon als slaven 18 uur per dag hebben zitten werken om de bloesjes, broeken en schoenen die ik draag te  vervaardigen. En de mobieltjes, de rolgordijnen en ja, wat eigenlijk niet. Gemakkelijk in vergelijking met mensen, die moeten aanzien dat hun huizen worden weggebombardeerd of platgewalst door een bulldozer. Mensen die angstig schuilen voor geweld.