Terwijl ik bezig was het hoofd van mijn zoon op de tekening te versmallen, met name de nek en het achterhoofd, en het hoofdje van mijn kleindochter wat te verlengen (ze kijkt een beetje naar beneden en dus is haar voorhoofd en en de haarpartij onevenredig groter) moest ik om mezelf lachen.
Heb ik mijn zoon zo groot getekend, omdat ik zoveel van hem houd? Alle liefde in een te groot hoofd van hem 😉 ? Een ouder kan vaak het eigen kind door een ietwat roze bril zien, in dit geval een vergrootglas 🙂
En tegelijk dacht ik aan mijn kleindochtertje, een klein, tenger opdondertje. Met haar kleine gestalte en sterke wil weet ze veel grote mensen te mobiliseren. Ik glimlach in mezelf om zoveel invloed van zo een klein wezentje.
Dan komen me artikelen in gedachte die ik las in de krant (waar een mens allemaal niet aan denkt, terwijl deze tekent!). De hedendaagse ouder zou zijn of haar kind te veel op een voetstuk zetten. Dat zou kinderen maken tot verwende prinsjes en prinsesjes, die uiteindelijk zouden opgroeien tot mensen die niets kunnen hebben en geen tegenslag zouden kunnen verdragen.
Ik ben het daar niet mee eens. Ik geloof dat je kinderen moet zien als kleine mensen met een mening die gehoord mag worden. Als ouder ben je er wel om kinderen ‘bij te sturen’ en zo nodig bij te staan met raad en daad en uitleg. Maar breek nooit de wil van een kind of behandel het als of zijn/haar mening er niet toe doet. Laat ze uitgroeien tot wie zij zijn zonder te willen bepalen hoe ze moeten zijn. Behalve dan natuurlijk de normale regels van goed gedrag en goed en kwaad, die voor elk mens gelden. Die moet je ze natuurlijk wel bijbrengen. Maar dat wil niet zeggen dat je zelf volmaakt bent als ouder. Het is goed om je fouten aan je kinderen toe te geven. Kinderen zijn heel alert en kijken nog met een open blik. Dus lieg niet tegen je kinderen en als je iets belooft, doe het dan ook. Kinderen onthouden alles. Je kan je kinderen alleen datgene leren dat je ook zelf naleeft.
Dat kwam allemaal in mijn gedachten. Ik weet hoe het is als ouders je wil breken. En ik weet wat afzien is. Maar wil je dat een kind zelfvertrouwen krijgt in het volwassen leven, dan is liefde geven en het serieus nemen van je kind belangrijker dan dat je het kind wilt ‘uitlijnen’. Ik was misschien niet streng genoeg voor mijn kinderen, waardoor zij veel moesten leren door het leven zelf. Ik vergat ook mijn kinderen te straffen, omdat ik elke ‘overtreding’ werkelijk snel vergeet en geloof in telkens nieuwe kansen. Maar alsnog hebben zij geleerd wat ze moesten leren en nu ben ik trots op wie ze zijn geworden.